Αρά Μαγκογιάν

Τεύχος: Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2011

Είκοσι χρόνια εθνικής ανεξαρτησίας

Ο εικοστός αιώνας υπήρξε καταλυτικός στη μακραίωνη ιστορία του αρμενικού έθνους. Όλα σχεδόν τα δεινά και οι καταστροφές που μπορούσαν να τύχουν σ’ ένα λαό, επήλθαν στη διάρκειά του. Ακόμη και ένας κατά προσέγγιση απολογισμός δείχνει το μέγεθος της καταστροφής που υπέστησαν οι Αρμένιοι στη διάρκεια μιας και μόνον εκατονταετίας. 

Μια σύ­ντο­μη α­να­δρομή στους αγώνες των Αρμενίων αλλά και στα συμβάντα που καθόρισαν ένα κομμάτι της ιστορίας μας εί­ναι α­πο­λύ­τως α­να­γκαί­α, προκειμένου να κα­τα­νο­ή­σου­με το μέ­γε­θος της προ­σπά­θειας που α­παι­τή­θη­κε, για την ί­δρυ­ση α­νε­ξάρ­τη­του κρά­τους. Μια ε­πι­τυ­χί­α, που ι­σο­δυ­να­μεί κυ­ριο­λε­κτι­κά με θαύ­μα:

Γε­νο­κτο­νί­α ορ­γα­νω­μέ­νη από την τριαν­δρί­α Τα­λα­άτ, Εν­βέρ και Τζε­μάλ στη διάρ­κεια του Α’ Πα­γκο­σμί­ου Πολέ­μου, με πά­νω α­πό 1.500.000 θύμα­­τα. Εί­χε ή­δη προ­η­γη­θεί η σφα­γή στα Ά­δα­να το 1909 με 30.000 θύ­μα­τα. Στους πα­ρα­πά­νω νε­κρούς, δεν συ­νυ­πο­λο­γί­ζο­νται οι 300.000 σφα­για­σθέ­ντες α­πό τον σουλ­τά­νο Α­βδούλ Χα­μίτ στα τέ­λη του 19ου αιώ­να και - πιο συ­γκε­κρι­μέ­να- στη διάρ­κεια των σφα­γών των ε­τών 1894-1896.

Βί­αιος ε­ξι­σλα­μι­σμός παι­διών και νε­α­νί­δων, με α­πο­τέ­λε­σμα να ζουν αυ­τή τη στιγ­μή στην τουρ­κο­κρα­τού­με­νη Αρ­με­νί­α ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες ε­κτουρ­κι­σμένοι α­πό­γο­νοι των Αρ­με­νί­ων ή και κρυ­πτο­χρι­στια­νοί Αρ­μέ­νιοι.

Χι­λιά­δες ε­ξό­ρι­στοι που χά­θη­καν για πά­ντα στη Σι­βη­ρί­α και φυ­σι­κά, α­μέ­τρητα θύ­μα­τα των στα­λι­νι­κών εκ­κα­θα­ρί­σε­ων το 1937, αλ­λά και αρ­γό­τε­ρα. Με­τα­ξύ αυ­τών, ο πρώ­ην Γ.Γ. του Πο­λι­τι­κού Γρα­φεί­ου του Κ.Κ. της Αρ­με­νί­ας Α­γα­σί Χα­ντζιάν, οι πε­ζο­γρά­φοι Ακ­σέλ Πα­κού­ντς και Βα­χάν Το­το­βέ­ντς, ο με­γά­λος κομ­μου­νι­στής ποι­η­τής Γιε­γι­σέ Τσα­ρέ­ντς, ο νι­κη­τής της μά­χης του Σαρ­ντα­ρα­πάτ στρα­τη­γός Μοβ­σές Σι­λι­κιάν, ο ά­ναν­δρα δο­λο­φο­νη­μέ­νος Ύ­πα­τος Πα­τριάρ­χης των Αρ­με­νί­ων, Χο­ρέν Μου­ρατ­πε­κιάν και α­μέ­τρη­τοι άλ­λοι γνω­στοί και ά­γνω­στοι πα­τριώ­τες.

Α­πώ­λεια 300.000 αν­δρών στη διάρ­κεια του «Με­γά­λου Πα­τριω­τι­κού Πο­λέ­μου» κα­τά της να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας στον Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο, α­πό το σύ­νο­λο των 500.000 Αρ­με­νί­ων που εί­χαν κλη­θεί να υ­πη­ρε­τή­σουν στο Σο­βιε­τι­κό στρα­τό.

Κα­τα­στρε­πτι­κοί σει­σμοί το 1988 στο Σπι­τάκ και το Λε­νι­να­κάν (νυν Γκιουμ­ρί), ό­που μέσα σε λίγες ώρες χά­θη­καν 25.000 ζω­ές.

Στους πα­ρα­πά­νω, πρέ­πει να προ­στε­θούν και οι χι­λιά­δες ή­ρω­ες που έ­πε­σαν στα πε­δί­α των μα­χών για την α­νεξαρ­τη­σί­α της Αρ­με­νί­ας το 1918 και την α­πε­λευ­θέ­ρω­ση του Αρ­τσάχ (Να­γκόρ­νο Καρα­μπάχ) κα­τά την πε­ρί­ο­δο 1988-1994.

Αν και δεν εί­ναι εύ­κο­λος ο ε­πα­κρι­βής προσ­διο­ρι­σμός των αν­θρω­πί­νων α­πω­λειών, δεν θα ή­ταν υ­περ­βο­λή να υ­πο­στη­ρι­χθεί πως ο ει­κο­στός αιώ­νας α­φαί­ρε­σε α­πό τους Αρ­με­νί­ους πά­νω α­πό το ή­μι­συ της α­ριθ­μη­τι­κής τους δύ­να­μης.

Ολέθριες επιπτώσεις

Ό­μως, τα δεινά του αρμενικού λαού δεν πε­ριο­ρί­σθη­καν ε­κεί, καθώς οι πλέον ο­δυ­νη­ρές ε­πι­πτώ­σεις της τα­ρα­χώ­δους ε­κεί­νης πε­ριό­δου υ­πήρ­ξαν:

Η α­πώ­λεια των πα­τρο­γο­νι­κών ε­στιών στη Δυ­τι­κή Αρ­με­νί­α κα­θώς  και την Κι­λι­κί­α, η οποία υ­πήρ­ξε και το τε­λευ­ταί­ο Βα­σί­λειο της Αρ­με­νί­ας, προ­τού κα­τα­κτη­θεί το 1375 α­πό τους Μα­με­λού­κους της Αι­γύ­πτου.

Ο δια­σκορ­πι­σμός του λα­ού α­νά την υ­φή­λιο και η δη­μιουρ­γί­α της Δια­σπο­ράς, ως συ­νέ­πεια της γε­νο­κτο­νί­ας. Φυ­σι­κό ε­πα­κό­λου­θο του εκ­πα­τρι­σμού α­πο­τε­λεί και η βαθ­μιαί­α α­πώ­λεια της ε­θνι­κής συ­νεί­δη­σης α­πό έ­να ση­μα­ντι­κό τμή­μα του λα­ού.

Η αυ­θαί­ρε­τη προ­σάρ­τη­ση του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ στο Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν με α­πό­φαση του Στά­λιν και της α­μι­γώς αρ­με­νι­κής ε­παρ­χί­ας Τσα­βάχ­κ στην πα­τρί­δα του δι­κτά­το­ρα, τη Γε­ωρ­γί­α.

Η υ­πο­γρα­φή, στις 16 Μαρ­τί­ου 1921 -ε­ρή­μην των Αρ­με­νί­ων- της συν­θή­κης της Μό­σχας, με­τα­ξύ Λέ­νιν και Κε­μάλ, 16 ση­μεί­α της ο­ποί­ας α­φο­ρού­σαν ά­με­σα την Αρ­με­νί­α. Με βά­ση την παραπάνω συν­θή­κη, συ­νά­φθη­κε στις 13 Ο­κτω­βρί­ου του ί­διου έ­τους -πάλι μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας- η ε­γκλη­μα­τι­κή συν­θή­κη του Καρ­ς, με την ο­ποί­α α­φαι­ρέ­θη­καν α­πό την Αρ­με­νί­α ό­χι μό­νο πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό εί­κο­σι χιλιά­δες τε­τρα­γω­νι­κά χι­λιό­με­τρα γης, αλ­λά και το ε­θνι­κό σύμ­βο­λό της, το βι­βλι­κό ό­ρος Α­ρα­ράτ, η ό­μορ­φη με­σαιω­νι­κή πρω­τεύ­ου­σα Α­νί, η πε­ρί­φη­μη πό­λη Καρ­ς και η ε­παρ­χί­α Να­χι­τσε­βάν της αρ­με­νι­κής εν­δο­χώ­ρας. Πρέ­πει να ση­μειω­θεί, πως το Να­χι­τσε­βάν δεν δια­θέ­τει καν σύ­νο­ρα με το Α­ζερ­μπαϊ­τζάν, το ο­ποί­ο πα­ρα­δό­θη­κε α­πό τους σο­βιε­τι­κούς, ε­νώ πά­νω α­πό τους μι­σούς τό­τε κα­τοί­κους του ή­ταν Αρ­μέ­νιοι. Σή­με­ρα, δεν έ­χει μεί­νει ού­τε έ­νας Αρ­μέ­νιος εκεί, εξ αι­τί­ας της ε­θνο­κά­θαρ­σης που πραγ­μα­το­ποί­η­σαν οι Α­ζέ­ροι.

Με­τά α­πό ό­λα αυ­τά τα γε­γο­νό­τα, εί­ναι ά­ξιο θαυ­μα­σμού πώς αυ­τός ο λα­ός ό­χι μό­νο κα­τόρ­θω­σε να ορ­θο­πο­δήσει, αλ­λά και να α­να­κτή­σει την ε­θνι­κή του κυ­ριαρ­χί­α, έ­στω και έ­να μι­κρό μέ­ρος, των ι­στο­ρι­κών του ε­δα­φών.

Πράγ­μα­τι, η ήτ­τα των Ο­θω­μα­νών Τούρ­κων κα­τά τον Α΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο και η διά­λυ­ση της Ρω­σι­κής αυ­το­κρα­το­ρί­ας, έ­δω­σαν την ευ­και­ρί­α στους Αρ­με­νί­ους να κη­ρύ­ξουν την α­νε­ξαρ­τη­σί­α της πα­τρί­δας τους. Στις 28 Μα­ΐ­ου 1918, ι­δρύ­θη­κε η α­νε­ξάρ­τη­τη Δη­μο­κρα­τί­α της Αρ­με­νί­ας, α­φού προ­η­γου­μέ­νως οι Αρ­μέ­νιοι μετά τις νί­κες τους στα μέ­τω­πα των μα­χών στο Σαρ­τα­ρα­πάτ, το Γα­ρα­κι­λι­σέ και το Πας Α­πα­ράν, α­νά­γκα­σαν τα τουρ­κι­κά στρα­τεύ­μα­τα να α­πο­συρ­θούν.

Σύ­ντο­μα ό­μως, λό­γω της πί­ε­σης που α­σκή­θη­κε ταυ­τό­χρο­να α­πό Τούρ­κους και σο­βιε­τι­κούς, η δη­μο­κρα­τί­α κα­τέρ­ρευ­σε. Ο ε­ρυ­θρός στρατός ει­σήλ­θε στην α­να­το­λι­κή Αρ­με­νί­α και στις 29 Νο­εμ­βρί­ου 1920 την α­να­κή­ρυ­ξε σο­βιε­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α.

Κα­τά το δεύ­τε­ρο ή­μι­συ του 20ού αιώ­να, η οι­κο­νο­μι­κή, ε­πι­στη­μο­νι­κή και πο­λιτι­στι­κή ζω­ή της Αρ­με­νί­ας άν­θι­σε, ε­νώ η τε­χνο­λο­γί­α της πληροφορικής και του βιο­μη­χα­νι­κού το­μέ­α ση­μεί­ω­σε α­νά­πτυ­ξη. Ω­στό­σο, οι βί­αιες αλ­λα­γές που έλα­βαν χώ­ρα σε ο­λό­κλη­ρη τη Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση με­τά το 1980, α­να­πό­φευ­κτα, εί­χαν ε­πιπτώ­σεις και στην Αρ­με­νί­α.

Το 1988, ξε­κί­νη­σε στην Αρ­με­νί­α έ­να κί­νη­μα υ­πο­στή­ρι­ξης του α­γώ­να των Αρ­με­νί­ων του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ, για την ά­σκη­ση του συ­νταγ­μα­τι­κού τους δι­καιώ­ματος για αυ­το­διά­θε­ση. Τον ί­διο χρό­νο,  ό­ταν η Αρ­με­νί­α σεί­στη­κε α­πό τους κα­τα­στρε­πτι­κούς σει­σμούς που προ­α­να­φέ­ρα­με, οι προ­μή­θειες τό­σο α­πό τη Σο­βιε­τι­κή Έ­νω­ση ό­σο και τη Δύ­ση, δε­σμεύ­ο­νταν α­πό τη κυ­βέρ­νη­ση του Α­ζερμπα­ϊ­τζάν η ο­ποί­α, ε­πι­πλέ­ον, εί­χε ε­πι­δο­θεί σε ε­πι­χει­ρή­σεις ε­θνο­κά­θαρ­σης σε βά­ρος των Αρ­με­νί­ων του Κα­ρα­μπάχ.

Τα ζη­τή­μα­τα αυ­τά κυ­ριάρ­χη­σαν στην πολι­τι­κή σκη­νή της Αρ­με­νί­ας στις πρώ­τες δη­μο­κρα­τι­κές ε­κλο­γές που διε­ξήχθη­σαν στη χώ­ρα κα­τά τη διάρ­κεια της σο­βιε­τι­κής πε­ριό­δου. Στις 23 Αυ­γού­στου 1990, το Α­νώ­τα­το Ε­θνι­κό Συμ­βού­λιο προ­έ­βη στην κή­ρυ­ξη της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας της Αρμε­νί­ας. Στις 21 Σε­πτεμ­βρί­ου 1991, οι πο­λί­τες της δη­μο­κρα­τί­ας σε εθνικό δημοψήφισμα, ψή­φι­σαν με συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φί­α υ­πέρ της και έ­τσι α­να­συ­στά­θη­κε η α­νε­ξάρ­τη­τη Αρ­με­νί­α.

Σημάδια ανάκαμψης

Με­τά την α­νε­ξαρ­τη­σί­α, η οι­κο­νο­μί­α της Αρ­με­νί­ας εί­χε πα­ρα­λύ­σει. Το νέ­ο α­νε­ξάρ­τη­το κρά­τος έ­πρε­πε να α­ντι­με­τω­πί­σει την ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν και τον α­πο­κλει­σμό που εί­χε ε­πι­βάλλει η Τουρ­κί­α· να προ­σφέ­ρει κα­τα­φύ­γιο σε 400.000 Αρ­μενί­ους που εί­χαν α­πε­λα­θεί α­πό το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν, κα­θώς ε­πί­σης και να βο­η­θή­σει τους Αρ­με­νί­ους του  Κα­ρα­μπάχ  να α­μυν­θούν κα­τά της πο­λι­τι­κής ε­θνο­κά­θαρ­σης του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν και των ευ­ρεί­ας κλί­μα-κας στρα­τιω­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων που εί­χε ε­ξα­πο­λύ­σει. Με τη βο­ή­θεια της Αρ­με­νί­ας και της δια­σπο­ράς, οι Αρμέ­νιοι του Κα­ρα­μπάχ κα­τόρ­θω­σαν να θριαμ­βεύ­σουν στον πό­λε­μο, να δια­μορφώ­σουν μια ου­δέ­τε­ρη ζώ­νη γύ­ρω α­πό την πα­τρί­δα τους και να υ­πο­χρε­ώ­σουν το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν να υ­πο­γρά­ψει ε­κε­χει­ρί­α. Έ­κτο­τε, η ει­ρη­νι­κή ε­πί­λυ­ση του ζητή­μα­τος του Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ, πα­ρα­μέ­νει μί­α α­πό τις βα­σι­κές προ­τε­ραιότη­τες της αρ­με­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας.

Στα 20 χρό­νια που α­κο­λού­θη­σαν α­πό την α­να­κή­ρυ­ξη της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας στις 21 Σεπτεμ­βρί­ου 1991, η Αρ­με­νί­α πα­ρά τον α­πο­κλει­σμό που συ­νε­χί­ζει η Τουρ­κί­α, κα­τόρθω­σε να θέ­σει τις βά­σεις μιας σύγ­χρο­νης πο­λυ­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας, η οποί­α, πα­ρά τις ό­ποιες α­τέ­λειές της, πόρ­ρω α­πέ­χει α­πό το δι­κτα­το­ρι­κό κα­θεστώς του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν ή το αυ­ταρ­χι­κό της ό­μο­ρης Γε­ωρ­γί­ας.

Ποια ή­ταν ό­μως τα κυ­ριό­τε­ρα θε­τι­κά και αρ­νη­τι­κά γε­γο­νό­τα στα πρώ­τα 20 χρόνια της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας; Ας δού­με πρώ­τα τα θε­τι­κά:

Ασφαλώς, το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο γε­γο­νός της πε­ριό­δου ή­ταν η ί­δια η ε­δραί­ω­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας της Αρ­με­νί­ας, ως κυ­ρί­αρ­χης πο­λι­τεί­ας και η α­να­γνώ­ρι­σή της α­πό ο­λό­κλη­ρη τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα.

Η α­πε­λευ­θέ­ρω­ση της ι­στο­ρικής αρ­με­νι­κής ε­παρ­χί­ας Αρ­τσάχ (Να­γκόρ­νο Κα­ρα­μπάχ) α­πό τον α­ζε­ρι­κό ζυ­γό και η ντε φά­κτο ί­δρυ­ση του δεύ­τε­ρου αρ­με­νι­κού κρά­τους στην πε­ριο­χή, με πρωτεύ­ου­σα το Στε­πα­να­κέρ­τ.

Η δια­σφά­λι­ση του πο­λυ­κομ­μα­τι­σμού και της πλή­ρους ε­λευ­θε­ρί­ας του λό­γου.

Η α­νά­λη­ψη α­πό τη Δη­μο­κρα­τί­α της Αρ­με­νί­ας των πρω­το­βου­λιών για την   προβο­λή και προ­ώ­θη­ση -σε διε­θνές ε­πί­πε­δο- του ζη­τή­μα­τος της γε­νο­κτο­νί­ας.

Η δη­μιουρ­γί­α Υ­πουρ­γεί­ου Δια­σπο­ράς, με στόχο την ε­νί­σχυ­ση της ε­θνι­κής συνεί­δη­σης και της ε­νό­τη­τας της Δια­σπο­ράς, κα­θώς και της α­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τερης α­ξιο­ποί­η­σης των δυ­να­το­τή­των της.

Η με­θο­δι­κή προ­σπά­θεια ε­πανα­προ­σέγ­γι­σης, ό­χι μό­νο α­πό την πο­λι­τεί­α αλ­λά και α­πό α­νε­ξάρ­τη­τους φο­ρείς, των ε­ξι­σλα­μι­σμέ­νων και κρυ­πτο­χρι­στια­νών Αρ­με­νί­ων.

Ο δια­χω­ρι­σμός της εκ­κλη­σί­ας α­πό το κρά­τος αλ­λά και η α­νά­δει­ξη της Αρ­με­νι­κής Εκ­κλη­σί­ας, ως βα­σι­κού φορέ­α της πο­λι­τεί­ας και του έ­θνους, ό­πως ή­ταν και πριν α­πό τη σο­βιε­τι­κή πε­ρίο­δο.

Με τη συμ­βο­λή ευερ­γε­τών α­πό τη δια­σπο­ρά, η α­να­καί­νι­ση και η προ­στα­σί­α από τη φθο­ρά του χρό­νου των ιε­ρών να­ών και των μο­νών που έ­χουν δια­σω­θεί.

Η α­νά­πτυ­ξη στε­νών σχέ­σε­ων, κα­τε­ξο­χήν με τη Ρω­σι­κή Ο­μο­σπον­δί­α αλ­λά και με την Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση και γε­νι­κό­τε­ρα τη Δύ­ση.

Η α­να­βί­ω­ση των πα­ρα­δό­σε­ων, των η­θών και των ε­θί­μων του λα­ού και η προ­στα­σία της αρ­με­νι­κής κουλ­τού­ρας γε­νι­κό­τε­ρα.

Η προ­ώ­θη­ση, σε ύψιστο βαθμό, της τε­χνο­λο­γί­ας, κυ­ρί­ως σε θέ­μα­τα ε­νέρ­γειας και ά­μυ­νας, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα την κα­τα­σκευ­ή μη ε­παν­δρω­μέ­νων αε­ρο­σκα­φών.

Α­πό την άλ­λη, ό­λα αυ­τά τα ε­ξαιρε­τι­κά ση­μα­ντι­κά γε­γο­νό­τα, τα ε­πι­τεύγ­μα­τα και οι θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες, δυστυχώς αμαυ­ρώ­νο­νται α­πό ε­νέρ­γειες και με­θο­δεύ­σεις των αρ­χών, που πλήτ­τουν τις λα­ϊ­κές μά­ζες και τις ο­δη­γούν σε βα­θειά α­πό­γνω­ση. Βα­σι­κή αι­τί­α, πέρα α­πό τη διε­θνή οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και τον α­πο­κλει­σμό που έ­χουν ε­πι­βάλ­λει στη χώ­ρα η Τουρ­κί­α και το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν, η α­σύ­στο­λα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη οι­κο­νομι­κή πο­λι­τι­κή που α­σκεί η κυ­βέρ­νη­ση και η α­προ­σχη­μά­τι­στη ε­νί­σχυ­ση της οι­κο­νο­μι­κής ο­λι­γαρ­χί­ας, σε βά­ρος του α­πλού λα­ού.

Έ­σχα­τη λύ­ση, για τους πε­ρισ­σό­τε­ρους α­πλούς πο­λί­τες, α­πο­τε­λεί η με­τα­νά­στευ­ση, με α­πο­τέ­λε­σμα να τί­θε­ται σε κίν­δυ­νο η ί­δια η α­σφά­λεια της χώ­ρας. Ή­δη, εκα­τομ­μύ­ρια Αρ­με­νί­ων έ­χουν με­τα­να­στεύ­σει τό­σο στη Ρω­σί­α, ό­σο και στην Ευρώ­πη και την Α­με­ρι­κή, δη­μιουρ­γώ­ντας μια νέ­α δια­σπο­ρά, ε­κτός α­πό την ή­δη υ­πάρχου­σα.

Στα θέ­μα­τα ε­ξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής, δε­σπό­ζου­σα θέ­ση κα­τέ­λα­βε η υ­πο­γρα­φή των πε­ρί­φη­μων πρω­το­κόλ­λων με την Τουρ­κί­α, γε­γο­νός που προ­κά­λε­σε την ορ­γή του λα­ού, κυ­ρί­ως δε ο­λό­κλη­ρης της δια­σπο­ράς.

Αν και πλέ­ον το θέ­μα έ­χει α­δρα­νήσει, ο κίν­δυ­νος ε­πα­να­φο­ράς στο προ­σκή­νιο πα­ρα­μέ­νει, γε­γο­νός που α­να­γκάζει τις υ­γιείς δυ­νά­μεις του λα­ού να ζη­τούν ε­πί­μο­να την α­νά­κλη­ση των υ­πο­γρα­φών, που τέ­θη­καν εκ μέ­ρους της Αρ­με­νί­ας.

Φυ­σι­κά, τα δυ­σά­ρε­στα αυ­τά γε­γο­νό­τα δεν μπο­ρούν να μειώ­σουν την α­ξί­α και τη σπου­δαιό­τη­τα της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας· και α­σφα­λώς δεν ε­πι­τρέ­πε­ται σε μια τόσο κρί­σι­μη για το έ­θνος στιγ­μή να τε­θούν σε κίν­δυ­νο η ε­σω­τε­ρι­κή στα­θε­ρό­τητα και η α­σφά­λεια της χώ­ρας.

Πιο α­πλά, η πο­ρεί­α για την ε­πί­τευ­ξη των μα­κροπρό­θε­σμων ε­θνι­κών στό­χων δεν πρέ­πει να κιν­δυ­νέ­ψει α­πό την προ­σπά­θεια ε­ξασφά­λι­σης  βρα­χυ­πρό­θε­σμων α­πο­τε­λε­σμά­των.

Ευ­χή μας, το «κρά­τος δι­καί­ου» που δη­μιουρ­γή­θη­κε, να γί­νει και «δί­καιο κράτος»!

Tweet

Share