Σαρκίς Αγαμπατιάν

Απρίλιος-Ιούνιος 2012 Τεύχος 73

Τον Α­πρί­λιο του 2011 το ε­ξωτε­ρι­κό χρέ­ος της Αρ­με­νί­ας έ­φθα­σε τα 3,382 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια. Η Αρ­με­νί­α οφεί­λει στην Πα­γκό­σμια Τρά­πε­ζα 1,305 δισ. δο­λά­ρια που α­ντι­στοιχούν στο 38,6% του συ­νολι­κού χρέ­ους, κα­θώς και 1,19 δισ. δο­λά­ρια σε διά­φο­ρους οργα­νι­σμούς που συν­δέ­ο­νται με αυ­τήν. Η χώ­ρα χρω­στά­ει ε­πί­σης στον Ο­ΠΕΚ, στην Α­σια­τι­κή Τρά­πε­ζα Α­να­πτύ­ξε­ως, στο Διε­θνές Ί­δρυ­μα για την Α­γρο­τι­κή Α­νά­πτυ­ξη, στο ΔΝΤ κα­θώς και στις Ρω­σία, ΗΠΑ, Ια­πω­νί­α, Γαλ­λί­α και Γερ­μα­νί­α.

Με­τά τη διά­λυ­ση της Σο­βιε­τι­κής Έ­νω­σης και την α­νε­ξαρ­τη­τοποί­η­ση της Αρ­με­νί­ας, η οι­κο­νο­μί­α της χώ­ρας κα­τέρ­ρευ­σε. Η ε­φαρ­μο­γή των διαρθρω­τι­κών προ­γραμ­μά­των προ­σαρ­μο­γής των Διε­θνών Οι­κο­νο­μι­κών Ι­δρυ­μά­των έ­θε­σε τη μα­κρο-οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή της Αρ­με­νί­ας υ­πό τον έ­λεγ­χο της Πα­γκόσμιας Τρά­πε­ζας και του ΔΝΤ

Το ΔΝΤ ε­πο­πτεύ­ει στε­νά και χο­ρη­γεί βο­ή­θεια προς την Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα της χώ­ρας, πράγ­μα που ση­μαί­νει ό­τι το ΔΝΤ - και ό­χι η αρ­με­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση - εί­ναι αυ­τό που ε­λέγ­χει την κυ­κλο­φο­ρί­α του χρή­μα­τος και στέ­κε­ται ε­μπό­διο στη χρη­μα­το­δό­τη­ση της πραγ­μα­τι­κής οι­κο­νο­μι­κής α­νά­πτυ­ξης. Α­δυ­να­τώ­ντας να ε­φαρ­μό­σει τη δι­κή της οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή με την α­ξιο­ποί­η­ση των πλουτο­πα­ρα­γω­γι­κών της πό­ρων, η αρ­με­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση βρί­σκε­ται ο­λο­έ­να και πε­ρισσό­τε­ρο ε­ξαρ­τη­μέ­νη α­πό τις διε­θνείς πη­γές χρη­μα­το­δό­τη­σης, με α­πο­τέ­λε­σμα να διο­γκώ­νε­ται α­να­πό­φευ­κτα το χρέ­ος της.

Ο Ζό­ζεφ Στί­γκλιτ­ς, πρώ­ην διευ­θυ­ντής της Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζας, που έ­χει τιμη­θεί με το Νό­μπελ οι­κο­νο­μί­ας, εί­χε δη­λώ­σει κά­πο­τε τα ε­ξής: «Οι η­γέ­τες των χω­ρών συ­νή­θως δεν φέρ­νουν α­ντίρ­ρη­ση στην πώ­λη­ση των κρα­τι­κών βιο­μη­χα­νιών τους. Χρη­σι­μο­ποιούν τις α­παι­τή­σεις της Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζας για να φιμώ­σουν την κρι­τι­κή στο ε­σω­τε­ρι­κό της χώ­ρας τους. Το 10% των προ­μη­θειών που κατα­βάλ­λε­ται στους ντό­πιους υ­πουρ­γούς φαί­νε­ται πως ι­κα­νο­ποιεί το ό­νει­ρό τους για γρή­γο­ρο πλου­τι­σμό. Αυ­τό που κά­νουν συ­νή­θως εί­ναι να βά­λουν στο χέ­ρι με­ρι­κά ε­κα­τομ­μύ­ρια και να τα κα­τα­θέ­σουν στις ελ­βε­τι­κές τρά­πε­ζες. Η κυ­βέρ­νη­ση των Η.Π.Α. το γνω­ρί­ζει αυ­τό». Φυ­σι­κά για ό­σο διά­στη­μα οι κυ­βερ­νώ­ντες συ­ναι­νούν στις δα­νεια­κές συμ­βά­σεις, χρη­μα­το­δο­τούν και την ε­πα­νε­κλογή τους.

Για να το πού­με πιο α­πλά: οι Αρ­μέ­νιοι κυ­βερ­νώ­ντες θα πρέ­πει να που­λούν την κρα­τι­κή πε­ριου­σί­α της χώ­ρας για να πλη­ρώ­νουν μό­νο τους τό­κους του κε­φα­λαί­ου που έ­χουν δα­νει­στεί. Υ­πό αυ­τές τις συν­θή­κες η Αρ­με­νί­α δεν εί­ναι σε θέση να α­να­πτύ­ξει την ε­θνι­κή της οι­κο­νο­μί­α που να βα­σί­ζε­ται στους δι­κούς της πό­ρους.

Ε­πί 70 χρό­νια η Αρ­με­νί­α δεν ή­λεγ­χε την τύ­χη της ό­ντας υ­πό σο­βιε­τι­κό κα­θε­στώς. Τώ­ρα, στα 20 χρό­νια της λε­γό­με­νης α­νε­ξαρ­τη­σί­ας, οι διε­θνείς οι­κο­νο­μι­κοί ορ­γα­νι­σμοί ο­ρί­ζουν τη μοί­ρα της. Η μό­νη δια­φο­ρά εί­ναι, ό­τι τώ­ρα ο πλη­θυ­σμός ε­ξα­να­γκά­ζε­ται να με­τα­να­στεύ­σει, κα­θι­στώ­ντας πιο ευά­λω­το το αρ­με­νι­κό έθνος. Κα­τά τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια της σο­βιε­τι­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης ο πλη­θυ­σμός της Αρ­με­νί­ας πλη­σί­α­ζε τα τέσ­σε­ρα ε­κα­τομ­μύ­ρια κα­τοί­κους. Σή­με­ρα, εί­ναι ζήτη­μα αν ξε­περ­νά­ει τα δυό­μι­σι. Η ε­πιρ­ρο­ή της Δύ­σης αλ­λά­ζει και «μο­λύ­νει» αργά αλ­λά στα­θε­ρά το χα­ρα­κτή­ρα του ε­να­πο­μεί­να­ντα πλη­θυ­σμού.

Η αρ­με­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση έ­χει δα­νει­στεί τε­ρά­στια πο­σά α­πό ξέ­να πι­στω­τι­κά ιδρύ­μα­τα και εί­ναι αμ­φί­βο­λο αν θα μπο­ρέ­σει πο­τέ να τα ε­ξο­φλή­σει. Ο λό­γος που οι διε­θνείς τρά­πε­ζες «καί­γο­νται» να δα­νεί­σουν χρή­μα­τα, εί­ναι διό­τι έ­τσι μπο­ρούν να υ­πα­γο­ρεύ­ουν και να ε­πι­βά­λουν τη θέ­λη­σή τους σ’ αυ­τήν.

Εί­ναι δύ­σκο­λο για έ­να μι­κρό έ­θνος ό­πως η Αρ­με­νί­α ν’ α­ντέ­ξει στις ε­ξω­τερι­κές πιέ­σεις και τις δυ­νά­μεις ε­κεί­νες που ε­πι­βου­λεύ­ο­νται την ύ­παρ­ξή του. Η κυ­ρί­αρ­χη μέ­θο­δος για να ε­ξα­σθε­νί­σουν τις α­ντι­στά­σεις του πλη­θυ­σμού προ­ω­θεί­ται μέ­σω του ε­πι­πο­λι­τι­σμού δηλα­δή της μα­ζι­κής υ­ιο­θέ­τη­σης ξέ­νων προ­τύ­πων, τρό­πων και πο­λι­τι­σμι­κών χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών ε­νός άλ­λου πο­λι­τι­σμού, της αλ­λοί­ω­σης των χα­ρα­κτη­ρι­στι­κών της ε­θνι­κής του ταυ­τό­τη­τας, της στα­σι­μό­τη­τας της οι­κονο­μί­ας με στό­χο τη με­τα­νά­στευ­ση του πλη­θυ­σμού. Θα κα­τα­φέ­ρει πο­τέ η Αρ­μενί­α να ο­ρί­σει τη μοί­ρα της και να γί­νει κυ­ρί­αρ­χη του πλού­του της; Ο χρό­νος θα δεί­ξει.

Tweet

Share