Βα­δί­ζο­ντας στο τέ­λος του έ­τους 2012 αι­σθα­νό­μα­στε μια τε­ρά­στια πι­κρί­α, θυ­μό και ορ­γή για την κα­τά­στα­ση, στην ο­ποί­α έ­χου­με πε­ριέλ­θει ό­λοι μας α­νε­ξαιρέ­τως. Η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση που ξε­κί­νη­σε πριν α­πό σχε­δόν τρί­α χρό­νια δεί­χνει, ό­πως ή­ταν α­να­με­νό­με­νο, το πιο σκλη­ρό - μέ­χρι και αι­μα­τη­ρό λό­γω χι­λιά­δων αυ­το­κτο­νιών - πρό­σω­πό της. Κα­νείς δεν μπο­ρεί να αρ­νη­θεί ό­τι, πέ­ρα α­πό οικο­νο­μι­κή, η κρί­ση εί­ναι πλέ­ον βα­θιά κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή. Και ό­τι έ­χουν ανα­τρα­πεί ό­λα ό­σα γνω­ρί­ζα­με μέ­χρι πρό­σφα­τα, α­πό α­το­μι­κά και συλ­λο­γι­κά δικαιώ­μα­τα μέ­χρι και η ε­θνι­κή κυ­ριαρ­χί­α.

Μό­λις πριν α­πό πέ­ντε χρό­νια ποιος θα μπο­ρού­σε να φα­ντα­στεί ό­τι, α­κριβώς 90 χρό­νια με­τά την προ­σφυ­γιά, τον ξε­ρι­ζω­μό και το διωγ­μό α­πό τα πά­τρια εδά­φη και 70 χρό­νια με­τά τη να­ζι­στι­κή Κα­το­χή, οι κά­τοι­κοι αυ­τού του ευ­λο­γη­μένου τό­που θα βρί­σκο­νταν πά­λι μπρο­στά στο φό­βο της πεί­νας, της φτώ­χειας και της ε­ξα­θλί­ω­σης; Ε­πει­δή σε τι άλ­λο μπο­ρούν να ο­δη­γή­σουν, μέ­σα σε συν­θή­κες ύ­φε­σης, η μα­κρο­χρό­νια α­νερ­γί­α, η α­κρί­βεια και οι χω­ρίς τέ­λος πε­ρι­κο­πές σε μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, η α­να­σφά­λεια και η έλ­λει­ψη φαρ­μά­κων, τα χα­ρά­τσια και ο φο­ρο­λο­γι­κός στραγ­γα­λι­σμός των με­σαί­ων και χα­μη­λών τά­ξε­ων…;

Σκο­πός μας δεν εί­ναι να α­να­λύ­σου­με ε­δώ τα αί­τια και τα λά­θη που μας έ­φε­ραν μέ­χρι αυ­τό το ση­μεί­ο. Άλ­λω­στε, ο κα­θέ­νας μπο­ρεί να τα ε­ξη­γή­σει α­νά­λο­γα με τα γυα­λιά που φο­ρά­ει και βλέ­πει. Έ­να ό­μως εί­ναι γε­γο­νός: οι έ­ξω­θεν και έν­δο­θεν “τρο­ϊ­κα­νοί” δο­κι­μά­ζουν την α­ντο­χή ενός ο­λό­κλη­ρου λα­ού και με την ε­φαρ­μο­γή της πιο βάρ­βα­ρης νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής τον έ­χουν με­τα­τρέ­ψει σε πει­ρα­μα­τό­ζω­ο και ταυ­τό­χρο­να σε πα­ρά­δειγ­μα για άλ­λους λα­ούς της Ευ­ρώ­πης.

Πα­ράλ­λη­λα, στην ευ­ρύ­τε­ρη πε­ριο­χή, οι γε­ω­πο­λι­τι­κές και γε­ω­στρα­τη­γικές κι­νή­σεις των με­γά­λων δυ­νά­με­ων κα­θο­ρί­ζουν την τύ­χη μι­κρό­τε­ρων χω­ρών. Για μια α­κό­μα φο­ρά, ο α­ντα­γω­νι­σμός για τον έ­λεγ­χο των ε­νερ­γεια­κών α­πο­θεμά­των και α­γω­γών έ­χει ως συ­νέ­πεια στρα­τιω­τι­κές ε­πεμ­βά­σεις και πο­λέ­μους. Αφορ­μή δί­νουν πρώ­ην “φι­λι­κά” και σή­με­ρα “α­ντι­δη­μο­κρα­τι­κά” κα­θε­στώ­τα. Και οι ά­μα­χοι πλη­θυ­σμοί α­πο­τε­λούν, ό­πως πά­ντα, τις γνω­στές “πα­ρά­πλευρες α­πώ­λειες…”

Μέ­σα σ’ αυ­τό το πλαί­σιο, η αρ­με­νι­κή μειο­νό­τη­τα στη Συ­ρί­α ζει αυ­τές τις μέρες το δι­κό της δρά­μα δί­πλα στο δο­κι­μα­ζό­με­νο συ­ρια­κό λα­ό, σ’ έ­ναν βρώ­μικο πό­λε­μο, ό­που δεν υ­πάρ­χουν α­θώ­ες πλευ­ρές αλ­λά ού­τε αυ­θόρ­μη­τοι “α­ντάρ­τες”.

Σε τέ­τοιους δύ­σκο­λους και­ρούς, μό­νο η α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα και η α­ντί­στα­ση των λα­ών μπο­ρούν να βά­λουν έ­ναν φραγ­μό στις ά­πλη­στες α­παι­τή­σεις εί­τε των λε­γό­με­νων “α­γο­ρών”, εί­τε των νε­ο­α­ποι­κιακών δυ­νά­με­ων που, κα­τά βά­θος, πρό­κει­ται για το ί­διο πράγ­μα με δια­φο­ρε­τι­κό όνο­μα.

Το Ο­ΧΙ του ελ­λη­νι­κού λα­ού το 1940 και στην Κα­το­χή, το Ο­ΧΙ του αρ­με­νι­κού λα­ού στη λή­θη και στο ζή­τη­μα του Κα­ρα­μπάχ, το ΟΧΙ του κυ­πρια­κού λα­ού στο σχέ­διο Αν­νάν εί­ναι α­πλά και ι­στο­ρι­κά πα­ρα­δείγμα­τα για το τι μπο­ρούν να κα­τα­φέ­ρουν οι λα­οί, ό­ταν εί­ναι ε­νω­μέ­νοι και α­ποφα­σι­σμέ­νοι.