Πώς θα σας φαι­νόταν αν σας έ­λε­γαν ό­τι σε έ­ναν 53χρο­νο α­πό τη Βρε­τα­νί­α που έ­χα­σε τη μύ­τη του από κα­κο­ή­θη ό­γκο, τώ­ρα μια νέ­α μύ­τη «με­γα­λώ­νει» στο μπρά­τσο του; Και ει­λι­κρινά, τι θα σκε­φτό­σα­σταν αν μα­θαί­να­τε ό­τι πί­σω α­πό αυ­τό το …ε­πι­στη­μο­νι­κής φα­ντα­σί­ας εγ­χεί­ρη­μα, βρί­σκε­ται έ­νας αρ­με­νι­κής κα­τα­γω­γής ε­ρευ­νη­τής και πα­νε­πι­στη­μια­κός, ο­νό­μα­τι Α­λε­ξά­ντερ Σε­ϊ­φα­λιάν;

Της Έ­λε­νας Κιουρ­κτσή

Iανουάριος – Μάρτιος 2013 τεύχος 76

Μή­πως ό­ντως πί­σω α­πό κά­θε … μύ­τη, υ­πάρ­χει έ­νας Αρ­μέ­νης;

Ας μην μας σο­κάρει. Το ερ­γα­στή­ριο του δό­κτωρ Α­λε­ξά­ντερ Σε­ϊ­φα­λιάν στη Βρε­τα­νί­α- ή αλ­λιώς «το μα­γα­ζά­κι με τα αν­θρώ­πι­να μέ­λη» ό­πως το α­πο­κα­λεί ο ί­διος χα­ρι­το­λο­γώ­ντας- έ­χει πολ­λών ε­τών πεί­ρα στην προ­σπά­θεια α­νά­πτυ­ξης «α­νταλ­λα­κτι­κών» αν­θρώ­πι­νων ορ­γά­νων, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας βλα­στι­κά κύτ­τα­ρα α­σθε­νών.

Ο συ­γκε­κρι­μέ­νος Αρ­μέ­νης εί­ναι ο πρώ­τος και μο­να­δι­κός ε­πι­στή­μο­νας στον κό­σμο που κι­νεί­ται προς αυ­τή την κα­τεύ­θυν­ση. Που ση­μαί­νει ό­τι πα­ρά­γει συμβα­τά μο­σχεύ­μα­τα που ο ορ­γα­νι­σμός δεν θα α­πορ­ρί­πτει (κα­θό­τι προ­έρ­χο­νται από τον ί­διο τον α­σθε­νή) και ε­πι­πλέ­ον- ε­φό­σον οι μέ­θο­δοι αυ­τοί α­πο­δει­χτεί ότι μπο­ρούν να ε­φαρ­μο­στούν σε ευ­ρεί­α κλί­μα­κα - κα­ταρ­γεί­ται η α­νά­γκη για δότες ορ­γά­νων, πε­λώ­ριες λί­στες α­να­μο­νής και ο­τι­δή­πο­τε ό­λα αυ­τά συ­νε­πά­γο­νται. Ό­σο α­φο­ρά τη μύ­τη, κα­νείς έ­ως σή­με­ρα δεν έ­χει προ­σπα­θή­σει ή ε­πι­τύ­χει κά­τι τέ­τοιο.

«Εί­ναι έ­να ε­πα­να­στα­τι­κό βή­μα για την ε­πι­στή­μη της ια­τρι­κής αλ­λά ταυ­τό­χρο­να -ε­φό­σον ε­πι­τύ­χει και σε άλ­λους α­σθε­νείς και ό­χι μό­νο στο συ­γκε­κρι­μένο - θα μπο­ρού­με να πού­με ό­τι υ­φί­στα­ται πλέ­ον δο­κι­μα­σμέ­νη λύ­ση για ό­σους έχουν χά­σει τη μύ­τη τους α­πό καρ­κί­νο ή α­πό άλ­λες αι­τί­ες ό­πως π.χ. τραυ­μα­τι­σμούς. Έ­τσι, πραγ­μα­τι­κά θα μπο­ρέ­σου­με να με­τα­μορ­φώ­σου­με προς το κα­λύ­τε­ρο χι­λιά­δες ζω­ές».

Ο Σε­ϊ­φα­λιάν έ­χει ή­δη στο ε­νερ­γη­τι­κό του και άλ­λου α­ναλό­γου ύ­φους με­τα­μο­σχεύ­σεις. Ό­πως πρό­σφα­τα, την πρώ­τη διε­θνώς με­τα­μό­σχευση συν­θε­τι­κής τρα­χεί­ας σε έ­ναν 36χρο­νο άν­δρα α­πό την Ε­ρυ­θραί­α που εί­χε ε­κτε­τα­μέ­νο καρ­κί­νο στο λαι­μό. Η εγ­χεί­ρη­ση ε­στέ­φθη α­πό α­πό­λυ­τη ε­πι­τυ­χί­α και ο α­σθε­νής α­νάρ­ρω­σε και τώ­ρα εί­ναι σπί­τι του.

Λί­γα λό­για για την πε­ρί­φη­μη μύ­τη

Το πρω­το­πο­ρια­κό εγχεί­ρη­μα, σύμ­φω­να με τις βρε­τα­νι­κές ε­φη­με­ρί­δες Inde-pendent και Telegraph, έ­γκει­ται στο ότι εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά που ε­πι­χει­ρεί­ται να α­να­πτυ­χθεί μια νέ­α μύ­τη α­πό το μηδέν και αν πε­τύ­χει, τό­τε στο μέλ­λον η θε­ρα­πεί­α θα μπο­ρεί να ε­φαρ­μο­στεί σε θύ­μα­τα τρο­χαί­ων, τραυ­μα­τί­ες πο­λέ­μων κ.α. Ο Σε­ϊ­φα­λιάν και η ο­μά­δα του δια­βεβαιώ­νουν ό­τι η νέ­α μύ­τη θα εί­ναι ο­λό­ι­δια με την προ­η­γού­με­νη και αι­σιο­δο­ξούν ό­τι μπο­ρεί να έ­χει έ­ως έ­να βαθ­μό και την αί­σθη­ση της ό­σφρη­σης. Ε­πί­σης, για κά­θε εν­δε­χό­με­νο α­να­πτύσ­σουν και μια δεύ­τε­ρη, ώ­στε να υ­πάρ­χει και ε­ναλλα­κτι­κή αν κά­τι δεν πά­ει κα­λά με την α­νά­πτυ­ξη της πρώ­της. Αυ­τό πώς μπο­ρεί να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί; Μα ο Σεϊ­φα­λιάν φαί­νε­ται να έ­χει - με­τα­φο­ρι­κά και κυ­ριολε­κτι­κά - μύ­τη… Σε πρώ­τη φά­ση, δη­μιούρ­γη­σε έ­να γυά­λι­νο εκ­μα­γεί­ο της μύ­της του άν­δρα και την ψέ­κα­σε με έ­να ει­δι­κό υ­λι­κό, ώ­στε να σχη­μα­τι­στεί μια βιολο­γι­κή «σκα­λω­σιά» πά­νω στην ο­ποί­α προ­σάρ­τη­σε τα νέ­α κύτ­τα­ρα. Στη συ­νέ­χεια, α­φαί­ρε­σε το γυά­λι­νο εκ­μα­γεί­ο και η «σκα­λω­σιά» ε­πι­κα­λύ­φθη­κε με ε­κα­τομ­μύρια βλα­στι­κά κύτ­τα­ρα που με τη βο­ή­θεια χη­μι­κών ου­σιών, α­να­προ­γραμ­μα­τί­στη­καν για να α­να­δη­μιουρ­γή­σουν χόν­δρους.

Ταυ­τό­χρο­να, ο Σε­ϊ­φα­λιάν το­πο­θέ­τη­σε έ­να μπα­λο­νά­κι κά­τω α­πό την ε­πι­δερ­μίδα του μπρά­τσου του α­σθε­νή και το φού­σκω­σε, ώ­στε να τε­ντώ­σει το δέρ­μα και να χω­ρέ­σει η υ­πό α­νά­πτυ­ξη νέ­α μύ­τη. Πριν α­πό τρεις μή­νες, το­πο­θε­τή­θη­κε ε­κεί η «σκα­λω­σιά» με τα βλα­στο­κύτ­τα­ρα και μέ­χρι σή­με­ρα, η νέ­α μύ­τη με­γα­λώ­νει πά­νω στο χέ­ρι του α­σθε­νούς, α­να­πτύσ­σο­ντας τα νεύ­ρα, τα αι­μο­φό­ρα αγ­γεί­α και το δέρ­μα που έ­χει μια κα­νο­νι­κή μύ­τη.

Με­τά α­πό δύ­ο μή­νες, η μύ­τη θα εί­ναι έ­τοι­μη να α­φαι­ρε­θεί και χει­ρουρ­γι­κά να το­πο­θε­τη­θεί στο πρό­σω­πο του άν­δρα, ε­νώ το μπρά­τσο θα ε­που­λω­θεί με τα κα­τάλλη­λα ράμ­μα­τα. Ό­πως δή­λω­σε ο αρ­μέ­νιος ε­πι­στή­μο­νας, πρό­τει­νε στον άν­δρα η νέ­α μύ­τη του να εί­ναι α­πο­λύ­τως ί­σια, ό­μως ε­κεί­νος αρ­νή­θη­κε και ε­πέ­μει­νε να εί­ναι ε­λα­φρώς στρα­βή, ό­πως η χα­μέ­νη αυ­θε­ντι­κή.

Μια συ­νη­θι­σμέ­νη η­μέ­ρα του δό­κτωρ Σε­ϊ­φα­λιάν

Ο Α­λε­ξά­ντερ Σε­ϊ­φα­λιάν ε­δώ και δυο δε­κα­ε­τί­ες εί­ναι κα­θη­γη­τής να­νο­τε­χνο­λο­γί­ας και α­να­γεν­νητι­κής ια­τρι­κής στο Πα­νε­πι­στη­μια­κό Κολ­λέ­γιο του Λον­δί­νου (University College London -UCL) και ταυ­τό­χρο­να ερ­γάζε­ται στο νο­σο­κο­μεί­ο Royal Free. Ό­πως ο ί­διος α­να­φέ­ρει, «α­πό το σπί­τι μου το Πα­νε­πι­στήμιο εί­ναι πέ­ντε λε­πτά δρό­μος και η μέ­ρα μου πά­ντο­τε ξε­κι­νά­ει με το να α­φή­νω τον 5χρο­νο γιο μου στο σχο­λεί­ο του, που βρί­σκε­ται α­κρι­βώς δί­πλα».

Με­τά τσε­κά­ρει τα μέ­ιλ του - που συ­νή­θως εί­ναι πολ­λά - αλ­λά ό­πως ο ί­διος πα­ρα­δέ­χε­ται εί­ναι αρ­κε­τά βια­στι­κός για­τί αυ­τό που τον εν­δια­φέ­ρει εί­ναι να βρε­θεί έ­στω και για έ­να δί­ω­ρο στο… μα­γι­κό ερ­γα­στή­ριο του και να δου­λέψει πά­νω στην έ­ρευ­να που εί­ναι και το πά­θος του. Αυ­τό το διά­στη­μα η βα­σι­κή ενα­σχό­λη­σή του εί­ναι η δη­μιουρ­γί­α αν­θρώ­πι­νων ορ­γά­νων με το συν­δυα­σμό της να­νο­τε­χνο­λο­γί­ας και της τε­χνο­λο­γί­ας βλα­στι­κών κυτ­τά­ρων.

Έ­τσι προς το πα­ρόν ο κα­θη­γη­τής Σε­ϊ­φα­λιάν έ­χει ε­πι­κε­ντρώ­σει με­τα­ξύ άλ­λων ό­λη τη γνώ­ση, ε­μπει­ρί­α και προ­σο­χή του στη «γέν­νη­ση» οι­σο­φά­γου, στην ο­λοκλη­ρω­τι­κή με­τα­μό­σχευ­ση προ­σώ­που και τε­χνη­τής καρ­διάς.

«Εί­ναι πο­λύ ση­μα­ντι­κό να βλέ­πεις το α­πο­τέ­λε­σμα μιας ε­ρευ­νάς σου να ε­φαρμό­ζε­ται σε α­σθε­νείς με ε­πι­τυ­χί­α, προ­σφέ­ρο­ντας και ...ευ­τυ­χί­α. Εί­ναι πο­λύ δύ­σκο­λο να τα­λαι­πω­ρεί­ται κα­νείς α­πό σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα υ­γεί­ας. Αλ­λά­ζει - και ό­χι προς το κα­λύ­τε­ρο - η ποιό­τη­τα της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τάς του αλ­λά και ό­σων βρί­σκο­νται δί­πλα του. Ο­πό­τε φα­ντα­στεί­τε να βρί­σκε­ται α­πό το που­θε­νά μια νέ­α ελ­πί­δα, μια λύ­ση και να α­πε­γκλω­βί­ζε­σαι α­πό το α­διέ­ξο­δο που βί­ω­νες. Τι άλλο, πα­ρά ευ­τυ­χί­α μπο­ρεί να εί­ναι;».

Με­τά α­πό το ερ­γα­στή­ριο, συ­να­ντά τους φοι­τη­τές του για να συ­ζη­τή­σουν τα απο­τε­λέ­σμα­τα των ε­ρευ­νών και να τους δώ­σει κα­τευ­θυ­ντή­ριες ο­δη­γί­ες για τη συ­νέ­χεια. Ε­πί­σης έ­χει υ­πό την ε­πί­βλε­ψη του 20 με­τα­πτυ­χια­κούς, τον με­γα­λύ­τερο «λό­χο» στο πα­νε­πι­στή­μιο, που τους εκ­παι­δεύ­ει στην να­νο­τε­χνο­λο­γί­α και ανα­γεν­νη­τι­κή ια­τρι­κή, την πλα­στι­κή και ε­πα­νορ­θω­τι­κή χει­ρουρ­γι­κή - μα­θή­ματα που δι­δά­σκει και στους φοι­τη­τές της Ια­τρι­κής.

Αλ­λά ο Α­λε­ξά­ντερ Σε­ϊ­φα­λιάν, δεν στα­μα­τά­ει ε­δώ, γε­γο­νός που προ­φα­νώς δεν μας… αιφ­νι­διά­ζει. Συ­νερ­γά­ζε­ται με διε­θνούς φή­μης νο­σο­κο­μεί­α για θε­ρα­πεί­ες ε­νά­ντια στο γλαύ­κω­μα και άλ­λες α­σθέ­νειες των μα­τιών κα­θώς και με έ­γκρι­τους χει­ρουρ­γούς προ­κει­μέ­νου να α­να­πτύ­ξει τρα­χεί­α, οι­σο­φά­γο και αρ­τη­ρί­α για με­τα­μο­σχεύ­σεις σε παι­διά.

«Το να “α­να­πτύ­ξει” κα­νείς όρ­γα­να για παι­διά εί­ναι πολύ πιο δύ­σκο­λο, για­τί αυ­τά πρέ­πει να συμ­βα­δί­ζουν κα­θώς το παι­δί με­γα­λώ­νει. Χρη­σι­μο­ποιού­με συν­θε­τι­κά υ­λι­κά που στα­δια­κά α­πορ­ρο­φώ­νται α­πό το σώ­μα και α­ντι­κα­θί­στα­νται α­πό κύτ­τα­ρα του ί­διου του παι­διού. Ει­λι­κρι­νά , εί­μαι πο­λύ πε­ρή­φα­νος που μπο­ρού­με και προσφέ­ρου­με μα­ζί με άλ­λους διε­θνούς φή­μης και ι­κα­νό­τα­τους ε­πι­στή­μο­νες τόσο ση­μα­ντι­κές υ­πη­ρε­σί­ες σε αυ­τά τα α­θώ­α πλά­σμα­τα».

Ο αρ­με­νι­κής κα­τα­γω­γής υ­περ-ε­ρευ­νη­τής δη­λώ­νει πως α­ντλεί την έ­μπνευ­ση για την ε­πι­στή­μη του α­πό κά­θε εί­δους μέ­ρη και ά­το­μα, α­πό τους νέ­ους και δυ­ναμι­κούς συ­νερ­γά­τες της ο­μά­δας του, α­πό το «σερ­φά­ρι­σμα» στο ί­ντερ­νετ, αλ­λά κυ­ρί­ως α­πό την ί­δια τη φύ­ση.

«Αυ­τή άλ­λω­στε μας δι­δά­σκει να έ­χου­με πε­ριέρ­γεια, παρα­τη­ρη­τι­κό­τη­τα, διαί­σθη­ση και φα­ντα­σί­α. Χω­ρίς ό­λα αυ­τά δεν υ­φί­στα­ται ε­πιστή­μη. Και έ­τσι ταυ­τό­χρο­να μα­θαί­νου­με ό­χι μό­νο το ποιοι εί­μα­στε αλ­λά και το ποιοι μπο­ρού­με να γί­νου­με».

Και πό­τε ξε­κου­ρά­ζεστε για­τρέ μου;

Ο πα­θια­σμέ­νος ε­ρευνη­τής Σε­ϊ­φα­λιάν, προ­φα­νώς θα ευ­χό­ταν το 24ω­ρο να διαρ­κού­σε α­κό­μη πε­ρισ­σό­τερο, ώ­στε να προ­λά­βει να χω­ρέ­σει σε αυ­τό ό­σο το δυ­να­τόν ε­πι­πλέ­ον δρα­στη­ριότη­τες. Φεύ­γει α­πό το νο­σο­κο­μεί­ο αρ­γά το α­πό­γευ­μα και για χα­λά­ρω­ση συ­νη­θίζει να πί­νει σε κά­ποια κο­ντι­νή πα­μπ έ­να πο­τά­κι με τα μέ­λη της ε­ρευ­νη­τι­κής του ο­μά­δας.

Στη συ­νέ­χεια η ξε­κού­ρα­ση για ε­κεί­νον έ­χει κά­πως δια­φο­ρε­τι­κό, α­πό ό­τι συ­νη­θί­ζε­ται, νό­η­μα. Έ­τσι, περ­νά­ει τον ό­ποιο «ε­λεύ­θε­ρο» χρό­νο του σπί­τι δια­βά­ζο­ντας ε­πι­στη­μο­νι­κές με­λέ­τες ή γρά­φο­ντας δη­μο­σιεύ­σεις α­πό τις έ­ρευ­νες του σε ια­τρι­κές ε­πι­θε­ω­ρή­σεις.

Η οι­κο­γέ­νειά του φαί­νε­ται να έ­χει προ­σαρ­μο­στεί στους φρε­νή­ρεις ρυθ­μούς του και ό­πως ο ί­διος πα­ρα­δέ­χε­ται «ευ­τυ­χώς εί­ναι πο­λύ υ­πο­στη­ρι­κτι­κή, γε­γονός που μου ε­πι­τρέ­πει να συ­γκε­ντρώ­νο­μαι α­πό­λυ­τα στη δου­λειά μου». Άλ­λω­στε η με­γά­λη κό­ρη του Α­μέ­λια φαί­νε­ται ό­τι θα α­κο­λου­θή­σει τα χνά­ρια του πο­λυά­σχο­λου μπα­μπά της και μά­λι­στα προς την ί­δια κα­τεύ­θυν­ση, α­φού φέ­τος εί­ναι πρω­το­ε­τής φοι­τή­τρια της Ια­τρι­κής στο Πα­νε­πι­στή­μιο που δι­δά­σκει ο Σε­ϊφα­λιάν. Ό­μως την ί­δια υ­πο­στή­ρι­ξη ό­πως λέ­ει, δεν την ει­σπράτ­τει πά­ντο­τε στον βαθ­μό που θα ή­θε­λε, και α­πό τους διοι­κού­ντες του Πα­νε­πι­στη­μί­ου, που ε­νί­οτε του βά­ζουν «φρέ­νο» στα... ε­ξω­φρε­νι­κά σχέ­διά του. «Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι μπο­ρεί να μοιά­ζει ό­τι το πα­ρα­κά­νω με τα ε­ρευ­νη­τι­κά μου σχέ­δια - για αυ­τό και κά­ποιοι χα­ρι­το­λο­γώ­ντας με χα­ρα­κτη­ρί­ζουν Δό­κτωρ Φραν­κεν­στα­ϊ­λιάν… Η άπο­ψη μου εί­ναι ό­τι κά­τι που φαί­νε­ται υ­περ­βο­λι­κό σή­με­ρα, αύ­ριο θα εί­ναι το αυ­το­νό­η­το και έ­χου­με πολ­λά πα­ρα­δείγ­μα­τα για αυ­τό. Φυ­σι­κά α­γα­πώ πο­λύ τη δου­λειά και τους συ­να­δέλ­φους μου, για αυ­τό και πα­ρα­μέ­νω.

Ε­πι­πλέ­ον, έ­χω τα­ξιδέ­ψει σε ό­λο τον κό­σμο και έ­χω ερ­γα­στεί στις Η.Π.Α και τη Σου­η­δί­α, αλ­λά προ­σωπι­κά θε­ω­ρώ το Λον­δί­νο το πιο ω­ραί­ο και συ­ναρ­πα­στι­κό μέ­ρος να μέ­νεις. Ο α­δερφός και η α­δελ­φή μου που ζουν και ερ­γά­ζο­νται στην Α­με­ρι­κή συ­νε­χώς με πιέζουν να με­τα­κο­μί­σω ε­κεί, αλ­λά ό­πως α­νέ­φε­ρα και πριν, το Λον­δί­νο α­ρέ­σει τόσο στην οι­κο­γέ­νειά μου ό­σο και σε μέ­να».

Ο Σε­ϊ­φα­λιάν ο­μο­λο­γεί ό­τι ναι, υ­πάρ­χουν κά­ποιες στιγ­μές που πα­ρα­πο­νιέ­ται για τον φόρ­το ερ­γα­σί­ας και ό­τι θα ή­θε­λε να κά­νει πε­ρισ­σό­τε­ρα πράγ­μα­τα με την οι­κο­γέ­νειά του. «Ό­μως το πά­θος μου με την ια­τρι­κή και την έ­ρευ­να εί­ναι τό­σο έ­ντο­νο, που οι στιγ­μές κού­ρα­σης εί­ναι οι μό­νες που τε­λι­κά μου ε­πι­τρέπουν να …ξε­κου­ρά­ζο­μαι».

Tweet

Share