Τεύχος: Ιανουάριος-Μάρτιος 2012

Για μί­α α­κό­μη φο­ρά το θέ­μα της γε­νο­κτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων μπή­κε για τα κα­λά στη διε­θνή ε­πι­και­ρό­τη­τα: πο­λι­τι­κοί, δη­μο­σιο­γρά­φοι, τη­λε­ο­ρά­σεις και ε­φη­με­ρί­δες α­νά τον κό­σμο και προ­πα­ντός, στο δια­δί­κτυο, κα­τα­γρά­φουν τους τε­λευ­ταί­ους δύ­ο μή­νες την ψή­φι­ση του νο­μο­σχε­δί­ου που ποι­νι­κο­ποιεί την άρ­νη­σή της και που α­πα­σχο­λεί την πο­λι­τι­κή σκη­νή στη Γαλ­λί­α και την Τουρ­κί­α και τις σχέ­σεις α­νά­με­σα στα δύ­ο κρά­τη.

Με­τά το θε­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα τό­σο στη Γαλ­λι­κή Ε­θνο­συ­νέ­λευ­ση ό­σο και τη Γε­ρου­σί­α και παρ’ ό­λες τις πιέ­σεις που α­σκεί η Τουρ­κί­α, ε­άν ο Πρό­ε­δρος Σαρ­κο­ζί υ­πο­γρά­ψει το νο­μο­σχέ­διο τις ε­πό­με­νες ε­βδο­μά­δες και το Συ­νταγ­μα­τι­κό Δι­κα­στή­ριο της χώ­ρας δεν δε­χτεί έν­στα­ση α­πό βου­λευ­τές και γε­ρου­σια­στές που θε­ω­ρούν α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κό το νό­μο, στη Γαλ­λί­α θα εί­ναι δύ­σκο­λο να αρ­νη­θεί πια κα­νείς τη Γε­νο­κτο­νί­α: θα τον πε­ριμέ­νουν -βά­σει νό­μου- ποι­νή φυ­λά­κι­σης μέ­χρι έ­να χρό­νο και πρό­στιμο έ­ως 45.000 ευ­ρώ.

Εί­ναι πε­ριτ­τό να α­σχο­λη­θού­με με τις ε­πί­ση­μες α­ντι­δρά­σεις της τουρ­κι­κής πο­λι­τι­κής η­γε­σί­ας: α­πό την ι­στο­ρί­α της Αλ­γε­ρί­ας μέ­χρι το «ρατσι­στι­κό» του νο­μο­σχε­δί­ου, έ­δω­σαν ρέ­στα με α­πει­λές για κυ­ρώ­σεις κα­τά της Γαλ­λί­ας, πά­γω­μα των σχέ­σε­ων και ού­τω καθ’ ε­ξής. Και τι δεν εί­πα­νε! Να θυ­μίσου­με μό­νο ό­τι ο πρω­θυ­πουρ­γός Ερ­ντο­γάν έ­φτα­σε στο ση­μεί­ο να δη­λώ­σει ό­τι δεν θα ξα­να­ε­πι­σκε­φθεί το Πα­ρί­σι… Ού­τε θα α­να­φερ­θού­με στις δη­λώ­σεις πε­ρί «προ­ε­κλο­γι­κής σκο­πι­μό­τη­τας» του γάλ­λου Προ­έ­δρου. Αυ­τά α­φο­ρούν τους Γάλλους, ό­χι ε­μάς. Και δε θα υ­πο­βαθ­μί­σουν στο πα­ρα­μι­κρό την τόλ­μη και το θάρ­ρος των γάλ­λων πο­λι­τι­κών να α­να­γνω­ρί­ζουν τα ι­στο­ρι­κά γε­γο­νό­τα και να ποι­νικο­ποιούν την άρ­νη­ση των γε­νο­κτο­νιών.

Το έ­χου­με πει και το ξα­να­λέ­με: στο θέ­μα της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας, η ε­πίση­μη Τουρ­κί­α δεν κά­νει την πα­ρα­μι­κρή υ­πο­χώ­ρη­ση. «Δεν υ­πάρ­χει τί­πο­τα στην Ι­στο­ρί­α μας, για το ο­ποί­ο να ντρε­πό­μα­στε», έ­λε­γε πρό­σφα­τα τούρ­κος υ­πουρ­γός. Πέ­ρα α­πό τη γνω­στή πρό­τα­ση να δη­μιουρ­γη­θεί ε­πι­τρο­πή με­λέ­της α­πό ι­στορι­κούς, η Ά­γκυ­ρα δε φαί­νε­ται δια­τε­θει­μέ­νη να α­να­γνω­ρί­σει τί­πο­τα. Αλ­λά πρέ­πει να εί­ναι βα­θιά νυ­χτω­μέ­νη, ε­άν νο­μί­ζει ό­τι, 97 χρό­νια με­τά, οι Αρ­μέ­νιοι θα α­πο­δε­χτούν να τε­θεί το γε­γο­νός υ­πό αμ­φι­σβή­τη­ση, έ­στω και σε ε­πί­πε­δο ι­στο­ρι­κών. Για το σύ­νο­λο του αρ­με­νι­κού λα­ού, η γε­νο­κτο­νί­α ως ι­στο­ρι­κό-πο­λι­τικό γε­γο­νός δεν εί­ναι δια­πραγ­μα­τεύ­σι­μο και ό­λες οι προ­σπά­θειες για να υ­ποβαθ­μι­στεί αυ­τό το έ­γκλη­μα κα­τά της αν­θρω­πό­τη­τας θα πέ­σουν στο κε­νό.

Η άρ­νη­ση της γε­νο­κτο­νί­ας α­πο­τε­λεί μέ­ρος του συ­στη­μα­τι­κού σχε­δί­ου ε­ξό­ντω­σης, εί­ναι το τε­λευ­ταί­ο του στά­διο: ορ­γά­νω­ση, ε­κτέ­λε­ση και άρ­νη­ση. Ως εκ τού­του, το νό­η­μα του νο­μο­σχε­δί­ου εί­ναι ξε­κά­θα­ρο: να μην ε­πι­τρέ­ψει τη συ­νέχι­ση του ε­γκλή­μα­τος κα­τά των Αρ­με­νί­ων. Πρό­κει­ται, α­ναμ­φι­σβή­τη­τα, για έ­να ιστο­ρι­κό βή­μα μπρο­στά στη θε­με­λί­ω­ση και υ­πε­ρά­σπι­ση των βα­σι­κών αν­θρω­πίνων δι­καιω­μά­των.

Χω­ρίς να το έ­χου­με ε­πι­λέ­ξει, η γε­νο­κτο­νί­α εί­ναι στην ι­στο­ρι­κή και συλ­λογι­κή μας μνή­μη και θα συ­νε­χί­ζει να εί­ναι πα­ρού­σα στον κα­θη­με­ρι­νό μας βί­ο, έως ό­του βρού­με το δί­κιο μας ως έ­θνος. Μέ­χρι τό­τε, θα εί­ναι μια λέ­ξη που μας βα­σα­νί­ζει αλ­λά και που μας ε­νώ­νει. Μια λέ­ξη που συ­νο­ψί­ζει το δι­καί­ω­μά μας στην α­λή­θεια, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό νο­μο­σχέ­δια, ποι­νές και α­ντί­ποι­να. Ό­μως, στο εξής, και με αυ­τά.

Tweet

Share