Τζέιμς Φίλιπ Μπαγκιάν |
![]() |
![]() |
Της Έλενας Κιουρκτσή Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77 Ένας Αρμένης Στο Διάστημα
Πρόκειται για μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπου που -μεταφορικά και κυριολεκτικά- απέδειξε πως ο ουρανός δεν είναι το όριο και ότι κάποιες φορές το ακατόρθωτο είναι μόνο στο μυαλό μας. Ο αρμενικής καταγωγής Δρ Τζέιμς Φίλιπ Μπαγκιάν δεν υπήρξε ποτέ του κατάσκοπος, όμως οι δεξιότητες και ενασχολήσεις του, σε κάθε περίπτωση θα έστελναν τον Τζέιμς Μποντ στα λυκόπουλα ή έστω για ψυχανάλυση. Πριν ξεκινήσουμε να παραθέτουμε το βιογραφικό που ακολουθεί, ίσως είναι καλό να πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Στη συνέχεια θα καταλάβετε το γιατί. Έχουμε και λέμε λοιπόν: μηχανολόγος-μηχανικός, γιατρός, ερευνητής, εφευρέτης, αστροναύτης της NASA, αλεξιπτωτιστής της πολεμικής αεροπορίας, εκπαιδευτής ομάδων διάσωσης βουνού, πιλότος αεροσκαφών και ελικόπτερων, διευθυντής του Κέντρου Υγείας και Ασφάλειας Ασθενών, καθηγητής στο τμήμα Αναισθησιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν των Η.Π.Α. Ενδεχομένως να θεωρήσετε ότι όλες αυτές οι ειδικότητες αφορούν διαφορετικούς ανθρώπους - και δικαιολογημένα. Όμως «περιγράφουν» έναν και μοναδικό κύριο, τον Δρ Τζέιμς Μπαγκιάν. Είναι πραγματικά απίστευτο όσο και εντυπωσιακό πώς τόση συσσωρευμένη, δύσκολη γνώση, χώρεσε σε ένα κεφάλι και έγινε σε κάθε διακλάδωσή της μια άκρως επιτυχημένη καριέρα για το ίδιο -πάντα- πρόσωπο. Μόνο που οι εκπλήξεις που έχει προκαλέσει με τις δυνατότητές του ο Δρ Μπαγκιάν δεν «περιορίζονται» στα παραπάνω. Για την ιστορία, ήταν ο πρώτος που κατάφερε με επιτυχία να θεραπεύσει την ασθένεια των αστροναυτών το 1989, η οποία προκαλούσε κινητικά προβλήματα στο 75% των πληρωμάτων που ταξίδευαν για πρώτη φορά εκτός γης. Έως σήμερα, η συγκεκριμένη θεραπευτική μέθοδος είναι η μόνη που χρησιμοποιείται, και δεν έχει βρεθεί καμία καλύτερη για να την αντικαταστήσει. Γιατρέ μου δεν είναι προσωπικό, αλλά αίφνης αισθάνομαι ένα τίποτα… Τι πάει να πει μη ρεαλιστικό… Από τότε που ήταν παιδί ο Τζέιμς Μπαγκιάν ήθελε να πετάξει. Προφανώς η βασική επιρροή του ήταν ο πατέρας του Φίλιπ Μπαγκιάν, πιλότος μαχητικών αεροσκαφών των Η.Π.Α με πολλές υψηλές τιμητικές διακρίσεις για τις 120 αποστολές που επιτέλεσε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Και ακόμα είναι γεμάτος ζωντάνια και ενεργητικότητα, γεγονός που όπως σχολιάζει ο γιος του αποτελεί «πηγή έμπνευσης». Όταν ο Τζέιμς έγινε 12 χρονών δεν είχε κανένα πρόβλημα με τον επαγγελματικό προσανατολισμό του. Είχε πάρει απόφαση να γίνει αστροναύτης. «Με ενδιέφερε να γνωρίσω τι υπάρχει πέρα από αυτό που αποκαλούμε ουρανό. Με γοήτευε το γεγονός ότι αν το επιτύγχανα, θα είχα πετάξει και μάλιστα πέρα από αυτό το νοητό σύνορο που αισθανόμουν να με περιορίζει». Ωστόσο στη συνέχεια εγκατέλειψε αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο ως μη ρεαλιστικό. Έτσι στράφηκε στην επιστήμη της ιατρικής. Όμως όπως αποδείχτηκε, το τι είναι ρεαλιστικό και το τι όχι είναι, αν όχι απόλυτα ρευστό τουλάχιστον πολύ, μα πολύ σχετικό. Ως φοιτητής κάποια στιγμή έμαθε ότι η NASA ψάχνει για άτομα που ενδιαφέρονται να γίνουν αστροναύτες. Συμπλήρωσε την αίτηση, τον κάλεσαν σε συνέντευξη και πήρε τη …δουλειά. Και αν κάποιος φοιτητής λόγω οικονομικής κρίσης και ανεργίας εμπνευστεί από αυτή την ιστορία ώστε να αναζητήσει την επαγγελματική του αποκατάσταση στο διάστημα, κανένα πρόβλημα. Απλά να λάβει υπόψη ότι ο τότε 21 χρόνος Μπαγκιάν, ε δεν ήταν και ένας συνηθισμένος φοιτητής. Ήδη είχε Bachelor μηχανολόγου-μηχανικού, εμπειρία πιλότου αεροσκαφών υψηλών προδιαγραφών και εργασιακό υπόβαθρο στο σχεδιασμό και τη βελτίωση εκτίναξης καθισμάτων αεροπλάνων. Έτσι «τρύπησε» τον ουρανό και απέδρασε δυο φορές στο διάστημα. Θα μπορούσε να βρεθεί και σε μια τρίτη αποστολή, αλλά επειδή τελευταία στιγμή άλλαξε το πρόγραμμα και αποφασίστηκε να σταλεί άλλο πλήρωμα, ο Μπαγκιάν και η ομάδα του εντελώς συμπτωματικά γλύτωσαν τις ζωές τους. Γιατί θα επάνδρωναν το διαστημικό λεωφορείο Challenger, που παρά τις υψηλές προσδοκίες και προδιαγραφές του, το 1986 επιστρέφοντας στη γη είχε τραγική κατάληξη και απολογισμό κανέναν επιζώντα. Από το σήμερα στο …Άπειρο Παρότι η διαδρομή του Μπαγκιάν σε γη και ουρανό θα μπορούσε να είναι ένα καλοδουλεμένο σενάριο με μπόλικη υπερβολή για να αρέσει στο κοινό, ο ήρωας μας είναι υπαρκτός και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αποκύημα -έστω και …επιστημονικής- φαντασίας. Έχοντας συνταξιοδοτηθεί από τη NASA το 1995, συνεχίζει να εργάζεται ως διευθυντής του Κέντρου Υγείας και Ασφάλειας Ασθενών και να διδάσκει τους φοιτητές ως καθηγητής στο τμήμα Αναισθησιολογίας του Πανεπιστήμιου του Μίσιγκαν. Και φυσικά, ένα ανήσυχο μυαλό σαν αυτό, παραμένει πιονιέρος της έρευνας αφού όπως δηλώνει, ποτέ δεν αμφέβαλε ότι οι μικρές ομάδες σκεπτόμενων ανθρώπων, δεσμευμένων με τη γνώση, μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Το γονίδιό του φαίνεται ότι έχει επικρατήσει και στα τέσσερα παιδιά του, αφού οι δύο κόρες και οι δύο γιοι του είναι και αυτοί μηχανικοί και πολυπράγμονες. Και αν πλέον τα αεροπλάνα και τα διαστημόπλοια λόγω του ότι έχει κάπως μεγαλώσει αποτελούν ένα νοσταλγικό κομμάτι της ζωής του, η αδρεναλίνη που ξεχειλίζει από τον κύριο Μπαγκιάν δεν έχει καμία διάθεση να τον αφήσει να αποκοιμιέται στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση. Έτσι η καινούργια του αγάπη είναι οι μοτοσυκλέτες, και μάλιστα δεν έχει μία ή δύο, αλλά εφτά!!! Στο πανεπιστήμιο πηγαίνει καβαλώντας κάποια από αυτές και τα Σαββατοκύριακα είτε τρέχει σε αγώνες είτε «παίζει» με χωματόδρομους κάνοντας εντούρο. Άλλωστε κατά τη γνώμη του, τα αυτοκίνητα έχουν τη δικιά τους γοητεία, την οποία έπεται να απολαύσει όταν πλέον θα έχει …γεράσει. Στον ουρανό σε έψαχνα, στη γη σε βρήκα… Η περιπετειώδης αναζήτηση και διαδρομή του είδους μας στο διάστημα, συνέβαλε στο να δοθούν απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα του ανθρώπινου νου. Και γέννησε ακόμα περισσότερα «γιατί» και «πώς», αποδεικνύοντας ότι η φύση της σκέψης είναι να απολαμβάνει στιγμιαία το κάθε «εύρηκα» και στη συνέχεια να βυθίζεται στο ανικανοποίητο του «εν οίδα, ότι ουδέν οίδα». Στην πανανθρώπινη ανάγκη να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε το Άγνωστο, είναι πολλοί οι Αρμένιοι επιστήμονες που έχουν παίξει ζωτικό ρόλο στα επιτεύγματα που κινούνται σε αυτή τη σφαίρα, και έχουν γράψει ιστορία τα τελευταία 100 χρόνια. |