Τζέιμς Φίλιπ Μπαγκιάν Εκτύπωση E-mail

Της Έ­λε­νας Κιουρ­κτσή

Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77

Έ­νας Αρ­μέ­νης Στο Διά­στη­μα

 

Πρό­κει­ται για μια α­πό ε­κεί­νες τις σπά­νιες πε­ρι­πτώ­σεις αν­θρώ­που που -με­τα­φο­ρι­κά και κυ­ριο­λε­κτι­κά- α­πέ­δει­ξε πως ο ου­ρα­νός δεν εί­ναι το ό­ριο και ό­τι κά­ποιες φο­ρές το α­κα­τόρ­θω­το εί­ναι μό­νο στο μυα­λό μας. Ο αρ­με­νι­κής κα­τα­γω­γής Δρ Τζέ­ιμ­ς Φί­λιπ Μπα­γκιάν δεν υ­πήρ­ξε ποτέ του κα­τά­σκο­πος, ό­μως οι δεξιό­τη­τες και ε­να­σχο­λή­σεις του, σε κά­θε περί­πτω­ση θα έ­στελ­ναν τον Τζέ­ιμ­ς Μπο­ντ στα λυ­κό­που­λα ή έ­στω για ψυ­χανά­λυ­ση.

Πριν ξε­κι­νή­σου­με να πα­ρα­θέ­του­με το βιο­γρα­φι­κό που α­κο­λου­θεί, ί­σως εί­ναι κα­λό να πά­ρου­με μια βα­θιά α­νά­σα. Στη συ­νέ­χεια θα κα­τα­λά­βετε το για­τί. Έ­χου­με και λέ­με λοι­πόν: μη­χα­νο­λό­γος-μη­χα­νι­κός, γιατρός, ε­ρευ­νη­τής, ε­φευ­ρέ­της, α­στρο­ναύ­της της NASA, α­λε­ξι­πτω­τι­στής της πο­λε­μι­κής α­ερο­πο­ρί­ας, εκ­παι­δευ­τής ο­μά­δων διά­σω­σης βου­νού, πι­λό­τος α­ε­ρο­σκα­φών και ε­λι­κό­πτε­ρων, διευ­θυ­ντής του Κέντρου Υ­γεί­ας και Α­σφά­λειας Ασθε­νών, κα­θη­γη­τής στο τμή­μα Α­ναι­σθη­σιο­λο­γί­ας στο Πα­νε­πιστή­μιο του Μί­σι­γκαν των Η.Π.Α. Εν­δε­χομέ­νως να θε­ω­ρή­σε­τε ό­τι ό­λες αυ­τές οι ει­δι­κό­τη­τες α­φο­ρούν δια­φο­ρε­τι­κούς αν­θρώ­πους - και δι­καιο­λο­γη­μέ­να. Ό­μως «πε­ρι­γρά­φουν» έναν και μο­να­δι­κό κύ­ριο, τον Δρ Τζέ­ιμ­ς Μπα­γκιάν. Εί­ναι πραγ­μα­τι­κά α­πί­στευ­το ό­σο και ε­ντυ­πω­σια­κό πώς τό­ση συσ­σω­ρευ­μέ­νη, δύ­σκο­λη γνώ­ση, χώ­ρε­σε σε έ­να κε­φά­λι και έ­γι­νε σε κά­θε δια­κλά­δω­σή της μια ά­κρως ε­πι­τυ­χημέ­νη κα­ριέ­ρα για το ί­διο -πά­ντα- πρό­σω­πο. Μό­νο που οι εκ­πλή­ξεις που έ­χει προ­κα­λέ­σει με τις δυ­να­τό­τη­τές του ο Δρ Μπα­γκιάν δεν «πε­ριο­ρί­ζο­νται» στα πα­ρα­πά­νω.

Για την ι­στο­ρί­α, ή­ταν ο πρώ­τος που κα­τά­φε­ρε με ε­πι­τυ­χί­α να θε­ρα­πεύσει την α­σθέ­νεια των α­στρο­ναυ­τών το 1989, η ο­ποί­α προ­κα­λού­σε κι­νη­τι­κά προ­βλή­μα­τα στο 75% των πλη­ρω­μά­των που τα­ξί­δευαν για πρώ­τη φο­ρά ε­κτός γης. Έ­ως σή­μερα, η συ­γκε­κρι­μέ­νη θε­ρα­πευ­τι­κή μέ­θο­δος εί­ναι η μό­νη που χρη­σι­μο­ποιεί­ται, και δεν έ­χει βρε­θεί κα­μί­α κα­λύτε­ρη για να την α­ντι­κα­τα­στή­σει. Για­τρέ μου δεν εί­ναι προ­σω­πι­κό, αλ­λά αίφ­νης αι­σθά­νο­μαι έ­να τί­πο­τα…

Τι πά­ει να πει μη ρε­α­λι­στικό…

Α­πό τό­τε που ή­ταν παι­δί ο Τζέ­ιμ­ς Μπα­γκιάν ή­θε­λε να πε­τά­ξει. Προ­φα­νώς η βα­σι­κή ε­πιρ­ρο­ή του ή­ταν ο πα­τέ­ρας του Φί­λιπ Μπα­γκιάν, πι­λό­τος μα­χη­τι­κών α­ερο­σκα­φών των Η.Π.Α με πολ­λές υ­ψηλές τι­μη­τι­κές δια­κρί­σεις για τις 120 α­πο­στο­λές που ε­πι­τέ­λε­σε κα­τά τη διάρ­κεια του Β΄ Πα­γκο­σμί­ου πο­λέ­μου. Και α­κό­μα εί­ναι γε­μά­τος ζω­ντά­νια και ε­νερ­γη­τι­κό­τη­τα, γε­γο­νός που ό­πως σχο­λιά­ζει ο γιος του α­πο­τε­λεί «πη­γή έ­μπνευ­σης». Ό­ταν ο Τζέ­ιμ­ς έ­γι­νε 12 χρο­νών δεν εί­χε κα­νέ­να πρό­βλη­μα με τον ε­παγ­γελ­μα­τι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό του. Εί­χε πά­ρει α­πό­φα­ση να γί­νει α­στροναύ­της. «Με εν­διέ­φε­ρε να γνω­ρί­σω τι υ­πάρ­χει πέ­ρα α­πό αυ­τό που α­πο­κα­λού­με ου­ρα­νό. Με γο­ή­τευε το γε­γο­νός ό­τι αν το επι­τύγ­χα­να, θα εί­χα πε­τά­ξει και μά­λι­στα πέ­ρα α­πό αυ­τό το νο­η­τό σύ­νο­ρο που αι­σθα­νό­μουν να με πε­ριο­ρί­ζει». Ω­στό­σο στη συ­νέ­χεια ε­γκα­τέ­λειψε αυ­τό το με­γα­λό­πνο­ο σχέ­διο ως μη ρε­αλι­στι­κό. Έ­τσι στρά­φη­κε στην ε­πι­στή­μη της ια­τρι­κής. Ό­μως ό­πως α­πο­δεί­χτη­κε, το τι εί­ναι ρε­α­λι­στι­κό και το τι όχι εί­ναι, αν ό­χι α­πό­λυ­τα ρευστό του­λά­χι­στον πο­λύ, μα πο­λύ σχε­τι­κό. Ως φοι­τη­τής κά­ποια στιγ­μή έ­μα­θε ό­τι η NASA ψάχνει για ά­το­μα που εν­δια­φέ­ρο­νται να γί­νουν α­στρο­ναύ­τες. Συ­μπλή­ρω­σε την αί­τη­ση, τον κά­λε­σαν σε συ­νέ­ντευ­ξη και πή­ρε τη …δουλειά. Και αν κά­ποιος φοι­τη­τής λό­γω οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και α­νερ­γί­ας ε­μπνευ­στεί α­πό αυ­τή την ι­στο­ρί­α ώ­στε να ανα­ζη­τή­σει την ε­παγ­γελ­μα­τι­κή του α­πο­κα­τά­στα­ση στο διά­στη­μα, κα­νέ­να πρό­βλη­μα. Απλά να λά­βει υ­πό­ψη ό­τι ο τό­τε 21 χρό­νος Μπα­γκιάν, ε δεν ή­ταν και έ­νας συ­νη­θι­σμέ­νος φοι­τη­τής. Ή­δη εί­χε Bachelor μη­χα­νο­λό­γου-μη­χα­νι­κού, ε­μπει­ρί­α πι­λό­του α­ε­ροσκα­φών υ­ψη­λών προ­δια­γρα­φών και ερ­γα­σια­κό υ­πό­βα­θρο στο σχε­δια­σμό και τη βελ­τί­ω­ση ε­κτί­να­ξης κα­θι­σμά­των α­ε­ρο­πλά­νων. Έτσι «τρύ­πη­σε» τον ου­ρα­νό και α­πέ­δρα­σε δυο φο­ρές στο διάστη­μα. Θα μπο­ρού­σε να βρε­θεί και σε μια τρί­τη α­πο­στο­λή, αλ­λά ε­πει­δή τε­λευ­ταί­α στιγ­μή άλ­λαξε το πρό­γραμ­μα και α­πο­φα­σί­στη­κε να σταλεί άλ­λο πλή­ρω­μα, ο Μπα­γκιάν και η ομά­δα του ε­ντε­λώς συ­μπτω­μα­τι­κά γλύ­τω­σαν τις ζω­ές τους. Για­τί θα ε­πάν­δρωναν το δια­στη­μι­κό λε­ωφο­ρεί­ο Challenger, που πα­ρά τις υ­ψηλές προσ­δο­κί­ες και προ­δια­γρα­φές του, το 1986 ε­πι­στρέ­φο­ντας στη γη εί­χε τρα­γι­κή κα­τά­λη­ξη και α­πο­λο­γι­σμό κανέ­ναν ε­πι­ζώ­ντα.

Α­πό το σή­με­ρα στο …Άπει­ρο

Πα­ρό­τι η δια­δρο­μή του Μπα­γκιάν σε γη και ου­ρα­νό θα μπο­ρού­σε να εί­ναι έ­να κα­λο­δου­λε­μέ­νο σε­νά­ριο με μπό­λι­κη υ­περ­βο­λή για να α­ρέσει στο κοι­νό, ο ή­ρω­ας μας εί­ναι υ­παρ­κτός και σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν α­πο­τε­λεί α­πο­κύ­η­μα -έ­στω και …ε­πι­στη­μο­νι­κής- φα­ντα­σί­ας. Έ­χο­ντας συ­ντα­ξιο­δο­τη­θεί α­πό τη NASA το 1995, συ­νε­χί­ζει να ερ­γά­ζε­ται ως διευ­θυ­ντής του Κέ­ντρου Υ­γεί­ας και Α­σφά­λειας Α­σθε­νών και να δι­δά­σκει τους φοι­τη­τές ως καθη­γη­τής στο τμή­μα Α­ναι­σθη­σιο­λο­γί­ας του Πα­νε­πιστή­μιου του Μί­σι­γκαν. Και φυ­σι­κά, έ­να α­νή­συχο μυα­λό σαν αυ­τό, πα­ρα­μέ­νει πιο­νιέ­ρος της έρευ­νας α­φού ό­πως δη­λώ­νει, πο­τέ δεν αμ­φέ­βα­λε ό­τι οι μι­κρές ο­μά­δες σκε­πτό­με­νων αν­θρώ­πων, δε­σμευ­μέ­νων με τη γνώ­ση, μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν τον κό­σμο. Το γο­νί­διό του φαί­νε­ται ό­τι έ­χει ε­πι­κρα­τή­σει και στα τέσ­σε­ρα παι­διά του, α­φού οι δύ­ο κό­ρες και οι δύο γιοι του είναι και αυ­τοί μη­χα­νι­κοί και πο­λυπράγ­μο­νες. Και αν πλέ­ον τα α­ε­ρο­πλά­να και τα δια­στη­μό­πλοια λό­γω του ό­τι έ­χει κά­πως με­γα­λώ­σει α­πο­τε­λούν έ­να νοσταλ­γι­κό κομ­μά­τι της ζω­ής του, η α­δρε­να­λί­νη που ξε­χει­λί­ζει α­πό τον κύ­ριο Μπα­γκιάν δεν έ­χει κα­μί­α διά­θε­ση να τον α­φήσει να α­πο­κοι­μιέ­ται στον κα­να­πέ βλέ­πο­ντας τη­λε­ό­ρα­ση. Έ­τσι η και­νούρ­για του α­γά­πη εί­ναι οι μο­το­συ­κλέ­τες, και μά­λι­στα δεν έ­χει μία ή δύο, αλ­λά ε­φτά!!! Στο πα­νε­πι­στή­μιο πη­γαί­νει κα­βαλώ­ντας κά­ποια α­πό αυ­τές και τα Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κα εί­τε τρέ­χει σε α­γώ­νες εί­τε «παίζει» με χω­μα­τό­δρο­μους κά­νο­ντας ε­ντού­ρο. Άλ­λω­στε κα­τά τη γνώ­μη του, τα αυ­το­κί­νη­τα έ­χουν τη δι­κιά τους γο­η­τεί­α, την ο­ποί­α έ­πε­ται να α­πο­λαύ­σει ό­ταν πλέ­ον θα έ­χει …γε­ρά­σει.

Στον ου­ρα­νό σε έ­ψα­χνα, στη γη σε βρή­κα…

Η πε­ρι­πε­τειώ­δης α­να­ζή­τη­ση και δια­δρο­μή του είδους μας στο διά­στη­μα, συ­νέ­βαλε στο να δο­θούν α­πα­ντή­σεις σε θε­με­λιώ­δη ε­ρω­τή­μα­τα του αν­θρώ­πι­νου νου. Και γέν­νη­σε α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρα «για­τί» και «πώς», α­πο­δει­κνύ­ο­ντας ό­τι η φύ­ση της σκέ­ψης εί­ναι να α­πο­λαμ­βά­νει στιγ­μιαί­α το κά­θε «εύ­ρη­κα» και στη συ­νέ­χεια να βυθί­ζε­ται στο α­νι­κα­νο­ποί­η­το του «εν οί­δα, ό­τι ου­δέν οί­δα». Στην πα­ναν­θρώ­πι­νη α­νά­γκη να γνω­ρί­σου­με και να κα­τα­νο­ή­σου­με το Ά­γνω­στο, εί­ναι πολ­λοί οι Αρ­μέ­νιοι ε­πι­στή­μονες που έ­χουν παί­ξει ζω­τι­κό ρό­λο στα επι­τεύγ­μα­τα που κι­νού­νται σε αυ­τή τη σφαίρα, και έ­χουν γράψει ι­στο­ρί­α τα τε­λευ­ταί­α 100 χρό­νια.

Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"

Kantsaran Banner

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ

typografia


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 28 επισκέπτες συνδεδεμένους