Της Έλενας Κιουρκτσή

Τεύχος: Μάρτιος-Απρίλιος 2010

Εδώ και 28 χρόνια, αυτοαναφλέγεται και αναγεννάται, μπροστά στα αδηφάγα -και ενίοτε γοητευμένα- μάτια όλων μας, υπηρετώντας την τέχνη του ηθοποιού. Βαθειά ευσυγκίνητος, μοναχικός και γενναίος στις «μάχες» του, κουβαλά τις αποσκευές του ανθρώπου που η ειλικρίνειά του, του δίδαξε ήθος και αντίληψη.

Από την πλευρά του πατέρα του, κατάγεται από το Σις της Κιλικίας, σημερινή πόλη Κοζάν. Ο παππούς του από τα Άδανα και η γιαγιά του από το Καρς. Όταν λοιπόν κάποιες φορές  παραπονιέται σε έλληνες φίλους του ότι εκείνοι έχουν το χωριό τους αλλά εκείνος όχι, δύσκολα το καταλαβαίνουν. Είναι σαν κάποτε -πριν καν γεννηθεί- να υπήρξε ένα σημείο αναφοράς για τον Άρτο Απαρτιάν, αλλά πλέον να σβήστηκε από το χάρτη.

Δεν βάζω τον εαυτό μου μπροστά από το ρόλο

Για­τί σε συ­γκι­νεί τό­σο το χω­ριό που δεν έ­ζη­σες;

Διό­τι ή­θε­λα να έ­χω μια Μά­να στη ζω­ή μου -με την έν­νοια της πα­τρίδας -, και την στε­ρή­θη­κα. Εί­μαι ό­πως έ­να ορ­φα­νό που δεν ξέ­ρει ποιος τον γέν­νη­σε.

Βέ­βαια, γνω­ρί­ζω ό­τι εί­μαι Αρ­μέ­νης, έ­χω πά­ει τρεις φο­ρές στην Αρ­με­νί­α πριν την πε­ρε­στρό­ι­κα, ό­μως δεν εί­ναι το ί­διο. Η Κι­λι­κί­α, ε­κτός α­πό το ό­τι α­πέ­χει πο­λύ α­πό την Αρ­με­νί­α, βρί­σκε­ται πιο κο­ντά στη θά­λασ­σα. Και ε­γώ δεν νό­η­σα ποτέ τον ε­αυ­τό μου να μη βλέ­πει θά­λασ­σα. Πά­ντο­τε στα το­πί­α του μυα­λού μου σε μια γω­νιά υ­πάρ­χει, έ­στω και α­πό μα­κριά. Μου λεί­πει ο τό­πος που κα­τά­γο­μαι και πά­ντο­τε θα νοιώ­θω αυ­τόν τον ξε­ρι­ζω­μό. Για αυ­τό δεν μου α­ρέ­σει να φεύ­γω από το σπί­τι μου εί­τε για πε­ριο­δεί­α αλ­λά και γε­νι­κώς. Εί­ναι το κα­τα­φύ­γιο, η φω­λιά μου, ε­κεί που αι­σθά­νο­μαι α­σφα­λής.

Ω­στό­σο γεν­νή­θη­κες και με­γά­λω­σες στην Ελ­λά­δα.

Ό­πως και η μη­τέ­ρα μου. Ο πα­τέ­ρας μου ήρ­θε ε­δώ δυο ε­τών, αλ­λά οι παππού­δες μου ή­ταν α­πό ε­κεί. Δεν κά­να­με ό­μως συ­ζη­τή­σεις, με τη λο­γι­κή ό­τι στο σπί­τι του κρε­μα­σμέ­νου δεν μι­λά­νε για σχοι­νί. Βέ­βαια κά­ποια πράγ­μα­τα μου τα α­νέ­φε­ραν ό­ταν ή­μουν στο νη­πια­γω­γεί­ο και στις πρώ­τες τά­ξεις του δη­μο­τικού- τό­τε που πή­γαι­να στο Αρ­μέ­νι­κο σχο­λεί­ο πριν πά­ω στο Ελ­λη­νι­κό.  Ό­μως κατά βά­θος γνώ­ρι­ζα και στη συ­νέ­χεια ό­λα ήρ­θαν φυ­σι­κά. Ό­ταν για πα­ρά­δειγ­μα στη τρί­τη δη­μο­τι­κού διά­βα­ζα «Αρ­με­νί­ζει το κα­ρά­βι», μπο­ρεί και να έ­βα­ζα τα κλά­μα­τα.

Τι θυ­μά­σαι α­πό τις ε­πι­σκέ­ψεις σου στην Αρ­με­νί­α;

Τό­τε ή­ταν οι Σο­βιε­τι­κοί και μας πα­ρα­κο­λου­θού­σαν σε κά­θε μας βή­μα, γε­γο­νός πο­λύ ε­νο­χλη­τι­κό. Α­πό την άλ­λη εί­δα­με τους συγ­γε­νείς μας, που δεν εί­χαν φύ­γει α­κό­μα για διά­φο­ρα μέ­ρη. Η Αρ­με­νί­α μου έ­μοια­ζε  σαν έ­ναν μα­κρι­νό ε­ξά­δελ­φο.

Το Τζι­τζερ­να­γκαμπέρτ με συ­γκλό­νι­σε και το Ε­τσμια­τζίν, κα­θώς και η πέ­τρα του Ε­ρε­βάν μου προ­κά­λε­σαν συ­γκί­νη­ση. Ω­ραί­α ή­ταν, αλ­λά δεν μπή­κε τί­πο­τα στη θέ­ση του. Ή­ταν το κομ­μά­τι ε­νός παζ­λ αλ­λά α­πό… άλ­λο παι­χνί­δι.

Η αρ­μενι­κή κα­τα­γω­γή σου, πό­σο έ­χει συμ­βά­λει στην καλ­λι­τε­χνική σου υ­πό­στα­ση;

Τα ­μά­λα. Α­νέ­κα­θεν μου ά­ρε­σε η τέ­χνη της πα­ρά­στα­σης και της έκ­φρα­σης, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ως ό­χη­μα τον ί­διο μου τον ε­αυ­τό.

Ο Γιάν­νης Κα­ρα­τζάς ο φιλόλογός μου στο γυμνάσιο, έ­νας εκ­πλη­κτι­κός άν­θρω­πος, κά­πο­τε εί­χε δει μια φω­τογρα­φί­α  μου και μου εί­χε πει «τα μά­τια σου, α­κό­μα και ό­ταν γε­λάς, έ­χουν μια μελαγ­χο­λί­α». Δεν το εί­χα συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει έ­τσι α­κρι­βώς αλ­λά ναι, εί­μαι κατά βά­ση με­λαγ­χο­λι­κός

Α­κό­μα και τις φο­ρές που εί­μαι ευ­τυ­χι­σμέ­νος πά­ντο­τε υ­πάρ­χει μια με­λαγ­χολί­α, νο­μί­ζω δι­καιο­λο­γη­μέ­νη. Για­τί ό­ντας έ­νας α­πό τους «τυ­χε­ρούς» του κό­σμου- προ­ερ­χό­με­νος α­πό έ­ναν α­πό τους τό­σους λα­ούς που έ­χουν υ­πο­φέ­ρει και συνε­χί­ζουν-, η αρ­μενι­κή κα­τα­γω­γή μου ή­ταν μια κα­τάλ­λη­λη πλατ­φόρ­μα πά­νω στην ο­ποί­α μπο­ρού­σε να στη­ρι­χθεί η τέ­χνη του η­θο­ποιού.

Πι­στεύ­εις ό­τι σε σχέ­ση με τη με­λαγ­χο­λί­α που σε διέ­πει, υ­πάρ­χει γο­νι­δια­κή μνή­μη ή εί­ναι οι δι­η­γή­σεις της οι­κο­γέ­νειάς σου που σου έ­χτισαν μια μορ­φή βιώ­μα­τος;

Κα­νείς α­πό τους δι­κούς μου δεν μου εμ­φύ­ση­σε μί­σος ή δεν μου δι­ηγή­θη­κε τις σφα­γές. Νο­μί­ζω ό­τι αυ­τή η με­λαγ­χο­λί­α εί­ναι εν μέ­ρει γο­νι­δια­κή αλ­λά συν­δέ­ε­ται και με το πε­ρι­βάλ­λον που με­γα­λώ­νει έ­να ά­το­μο, με τα εν­διαφέ­ρο­ντά του κα­θώς και σε τι κοι­νω­νι­κο-οι­κο­νο­μι­κή τά­ξη βρί­σκε­ται. Ό­λα αυ­τά θε­ω­ρώ ό­τι παί­ζουν ρό­λο για το πώς τε­λι­κά εν­σω­μα­τώ­νεις τις ό­ποιες κα­τα­στάσεις. Ο πα­τέ­ρας μου, μου εί­χε πει πως ο παπ­πούς μου ο Χα­ρου­τιούν που δεν γνώρι­σα, ή­ταν πα­ρα­μυ­θάς. Μά­λι­στα ο Πα­σάς του χω­ριού τον εί­χε σώ­σει, για­τί έ­λεγε πα­ρα­μύ­θια με συ­νέ­χειες στην πλα­τεί­α ό­που μα­ζευό­ταν ο κό­σμος, κά­τι σαν τις «Χί­λιες και Μια Νύ­χτες».

Ο­πό­τε πι­στεύ­ω ό­τι έ­χω κά­ποια γο­νι­δια­κά ψήγ­μα­τα και α­πό ε­κεί.

Το πιο ση­μα­ντι­κό ό­μως εί­ναι πως η  αρ­μενι­κή πί­κρα που κου­βα­λά­ω μέ­σα μου, με έ­χει κά­νει πά­ρα πο­λύ τί­μιο στη ζω­ή μου, σε ο­ποια­δή­πο­τε εκ­δή­λω­ση και κοι­νωνι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά. Αυ­τός εί­ναι και ο λό­γος που δεν μου α­ρέ­σουν οι πα­ρέ­ες καθώς και το να λέ­ω τα ί­δια πράγ­μα­τα, μό­νο και μό­νο για­τί πρέ­πει να βγω και να συ­να­να­στρα­φώ κό­σμο. Συ­χνά με χα­ρα­κτη­ρί­ζουν στρα­βό­ξυ­λο, αλ­λά δεν εί­μαι.

Α­πλά δεν μπο­ρώ να ε­πα­να­λαμ­βά­νο­μαι και να λέ­ω ψέ­μα­τα.

Η προ­ϋ­πό­θε­ση των συ­να­να­στρο­φών εί­ναι τα …ψέ­μα­τα;

Ε, αυ­τό έ­χω πα­ρα­τη­ρή­σει τό­σα χρό­νια. Αν θέ­λα­με να ε­πι­κοι­νω­νή­σου­με α­λη­θι­νά θα έ­πρε­πε να συ­να­ντιό­μα­στε με αν­θρώ­πους που γου­στά­ρου­με και να μη μι­λά­με.

Για­τί ό­ταν μι­λά­με, συ­νή­θως γκρι­νιά­ζου­με- ο­πό­τε δεν βγαί­νει τί­πο­τα.

Α­πό την άλ­λη, υ­πάρ­χουν και ε­κεί­νοι που δη­λώ­νουν «τι να κά­νου­με, ας υ­πο­μέ­νου­με».

Και οι δυο αυ­τές συ­μπε­ρι­φο­ρές δεν μου ται­ριά­ζουν. Ε­πι­πλέ­ον δεν εί­μαι της  συλ­λο­γι­κής συ­νταύ­τι­σης  του τύ­που ε­λά­τε να φτιά­ξου­με ο­μά­δα και να ε­πα­ναστα­τι­κο­ποι­η­θού­με.

Μου α­ρέ­σει να ε­φαρ­μό­ζω τις πρέ­που­σες αλ­λα­γές και υ­περ­βά­σεις, α­πό το πρώ­το κύτ­τα­ρο του δι­κού μου ε­αυ­τού. Δη­λα­δή προ­σπα­θώ­ντας να γί­νω ό­σο το δυ­να­τόν κα­λύ­τε­ρος α­πέ­να­ντι στο σύ­νο­λο, χτί­ζω κά­τι που μέ­νει.

Α­πό τη μια εν­δια­φέ­ρε­σαι για το σύ­νο­λο, ό­μως α­πό την άλ­λη δεν το ε­μπι­στεύ­ε­σαι, για αυ­τό και το α­πορ­ρί­πτεις.

Το ό­τι δεν το ε­μπι­στεύ­ο­μαι δεν ση­μαί­νει πως δεν εν­δια­φέ­ρο­μαι. Ε­πι­πλέ­ον, στο θέ­α­τρο μό­νο για κα­λό μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν οι προ­σω­πικοί δαί­μο­νες.

Αυ­τό ση­μαί­νει πως μπο­ρείς να α­ντι­στρέ­ψεις την αρ­νη­τι­κή ε­νέρ­γεια που παρά­γουν και να την με­τα­τρέ­ψεις σε θε­τι­κή - κά­τι άλ­λω­στε που σε σχέ­ση με τα φορτί­α , βρί­σκει σύμ­φω­νη τη Φυ­σι­κή. Και ό­σο πε­ρισ­σό­τε­ρο το ε­ξα­σκείς, άλ­λο τό­σο βο­η­θάς το «φά­ντα­σμα» του ρό­λου να ε­γκα­τα­στα­θεί μέ­σα σου και να χρη­σι­μοποι­ή­σει το σώ­μα σου. Τρόπο­ν τι­νά, εί­ναι έ­να «στοί­χειω­μα».

Στη δου­λειά του η­θο­ποιού, υ­φί­στα­ται η «τε­χνη­τή» μνή­μη του ρόλου;

Ναι. Α­δειά­ζεις α­πό ό­σα σε προσ­διο­ρί­ζουν και έ­τσι δη­μιουρ­γείς μια τε­χνη­τή μνή­μη του χα­ρα­κτή­ρα που α­να­λαμ­βά­νεις να υ­πο­δυ­θείς. Κά­πο­τε έ­λε­γα «ο πό­νος σου χτυ­πά­ει στο αί­μα μου». Δη­λα­δή κά­νω πέρα τον ε­αυ­τό μου, για να νοιώ­σω ε­σέ­να.

Έ­τσι ό­ταν ξυ­πνά­ω, ξυ­πνά­ει μα­ζί μου και ο «άλ­λος», αυ­τός του ρό­λου.

Τον κου­βα­λά­ω πα­ντού, ό­τι και να κά­νω, οι α­τά­κες του με συ­νο­δεύ­ουν σε ό­λη τη διάρ­κεια των πα­ρα­στά­σε­ων. Για αυ­τό και ό­ταν κά­νω θέ­α­τρο α­πέ­χω α­πό τον έ­ξω κό­σμο. Διό­τι οι πλη­ρο­φο­ρί­ες που ό­λοι προ­σλαμ­βά­νου­με εί­ναι διαρ­κείς, α­ποθη­κεύ­ο­νται στον «σκλη­ρό» και α­συ­νεί­δη­τα  ε­πε­ξερ­γά­ζο­νται α­πό το μυα­λό.

Ό­μως ε­γώ πρέ­πει να μεί­νω α­νε­πη­ρέ­α­στος για­τί έ­χω να φρο­ντί­σω τον «άλ­λον». Προ­σω­πι­κά πο­τέ δεν βά­ζω τον ε­αυ­τό μου μπρο­στά α­πό το ρό­λο. Βρί­σκο­μαι πί­σω α­πό αυ­τόν.

Προ­τι­μάς το θέ­α­τρο α­πό τον  κι­νη­μα­το­γρά­φο;

Εί­ναι γο­η­τευ­τι­κό να α­να­κα­λύ­πτεις και­νούρ­για «ερ­γα­λεί­α», αλ­λά υ­πάρ­χουν πε­ρι­πτώ­σεις που ε­σύ πρέ­πει να το ε­φεύ­ρεις το νέ­ο ερ­γα­λεί­ο γιατί δεν το έ­χεις.

Αυ­τά μου α­ρέ­σουν και με χα­ρο­ποιούν πα­ρό­τι με κου­ρά­ζουν πο­λύ. Το προ­τε­λευταί­ο έρ­γο που έ­παι­ξα, ή­ταν το «Μά­θη­μα» του Ιο­νέ­σκο, το ο­ποί­ο ή­ταν ά­κρως α­παι­τη­τι­κό και δεν μου προ­σέ­φε­ρε  οι­κο­νο­μι­κές α­πο­λα­βές. Πα­ρό­λα αυ­τά με γέ­μισε ι­κα­νο­ποί­η­ση. Πά­ντως πιο ξε­κού­ρα­στος για ε­μέ­να εί­ναι ο κι­νη­μα­το­γρά­φος. Μπο­ρεί να δου­λέ­ψω συ­νε­χές δω­δε­κά­ω­ρο και να έ­χω μό­νο σω­μα­τι­κή κού­ρα­ση. Όμως το θέ­α­τρο εί­ναι πο­λύ πιο δύ­σκο­λο. Σαν το φρέ­σκο, που α­πό τη στιγ­μή που το περ­νάς στον τοί­χο δεν μπο­ρείς να το διορ­θώ­σεις. Είναι «ζω­ντα­νό», ά­με­σο. Διό­τι έ­χεις διαρ­κώς αν­θρώ­πους που εξ αρ­χής πρέ­πει να τους δη­λώ­σεις ό­τι δεν πρό­κει­ται να τους κα­πε­λώ­σεις α­πό θέ­ση ι­σχύ­ος ε­πει­δή εί­σαι ο φω­τι­σμέ­νος που θα πα­ρα­κο­λου­θή­σουν, ού­τε ό­μως ό­τι θα εί­σαι και κα­τώ­τε­ρός τους.  Ε­πι­πλέ­ον για μέ­να ο ρό­λος στο θέ­α­τρο εί­ναι σαν να πρέ­πει να κα­τα­δυ­θώ στην Ά­βυσ­σο, να πιά­σω άμ­μο και να α­να­δυ­θώ.

Η τη­λε­ό­ρα­ση α­πό την άλ­λη εί­ναι α­κό­μα πιο κο­πια­στι­κή για αυ­τό και η­θο­ποιοί α­να­μα­σούν τους ρό­λους τους. Με άλ­λα λό­για παίρ­νουν τις ί­διες εκ­φρά­σεις και ξε­κι­νούν πά­ντα με τη φρά­ση «να σου πω…». Προ­σω­πι­κά το α­πο­καλού­με­νο γυα­λί δεν με εν­δια­φέ­ρει ού­τε καν ως θε­α­τή. Άλ­λω­στε τα σή­ριαλ γυ­ρίζο­νται για να παίρ­νουν τα κα­νά­λια δια­φη­μί­σεις.

Προ­ε­τοι­μά­ζεις και­νούρ­γιες «εμ­φα­νί­σεις»;

Πρό­κει­ται να συμ­με­τά­σχω σε μια ται­νί­α μι­κρού μή­κους που θα ανα­φέ­ρε­ται στα τε­λευ­ταί­α η­με­ρο­λό­για του Μπά­ρο­ουζ και την ερ­χό­με­νη χρο­νιά θα παί­ξω στην Τρι­σεύ­γε­νη του Πα­λα­μά στο Ε­θνι­κό.

Υ­πάρ­χουν ρό­λοι που σου έ­χουν μεί­νει α­νε­ξί­τη­λοι;

Ό­λους τους έ­χω σαν παι­διά μου. Ό­μως έ­νας έ­χει α­φή­σει την σφρα­γίδα του μέ­σα μου και αυ­τό για­τί εί­ναι σχε­δόν θε­ϊ­κός. Ο  Τει­ρε­σί­ας, και της Αντι­γό­νης και του Οι­δί­πο­δα Τύ­ραν­νου. Μά­λι­στα πρέ­πει να εί­μαι α­πό τους ε­λάχι­στους που έ­χω παί­ξει Τει­ρε­σί­α τρεις φο­ρές. Πρό­κει­ται για έ­ναν πο­λύ ορ­γισμέ­νο άν­θρω­πο, που διαρ­κώς τα ψέλ­νει και στον Κρέ­ο­ντα και στον Οι­δί­πο­δα, πριν κα­τα­λή­ξουν τα πά­ντα σε κα­τα­στρο­φή.

Θυ­μά­μαι σε κά­ποια α­πό τις πα­ρα­στάσεις- ό­ταν ο Κρέ­ο­ντας κλαί­ει το γιο του που αυ­το­κτό­νη­σε- που α­κού­στη­κε μια κυ­ρί­α α­πό το κοι­νό να λέ­ει «ναι , τώ­ρα το σκέ­φτη­κες!» Τε­λι­κά εί­ναι τρο­μακτι­κό να λες α­λή­θειες και να μη σε α­κού­νε. Ό­πως και τό­τε έ­τσι και τώ­ρα. Ό­ποιος αρ­χί­ζει και μι­λά­ει, του φω­νά­ζουν «σκά­σε θα σε ε­ξο­ντώ­σω». Μα να λες α­λή­θειες και για αυ­τό να σε πο­λε­μούν…

Συμ­βαί­νει α­πό κα­τα­βο­λής κό­σμου.

Δεν α­ντι­λέ­γω. Για πα­ρά­δειγ­μα η φο­βε­ρή κρί­ση στην Ελ­λά­δα, δεν προ­έ­κυ­ψε α­πό τη μια μέ­ρα στην άλ­λη. Υ­πήρ­χαν σα­φή προ­ει­δο­ποι­η­τι­κά ση­μά­δια, που πο­τέ ό­μως κα­νείς α­πό τους πο­λί­τες δεν έ­λα­βε υ­πόψη του- και ας έ­βγαι­ναν σπου­δαί­οι άν­θρω­ποι και βα­ρού­σαν κα­μπα­νά­ρες και όχι κα­μπα­νά­κια. Ή­ταν ο­λο­φά­νε­ρο ό­τι πη­γαί­να­με κα­τά δια­ό­λου. Κα­νείς δεν έ­κανε τί­πο­τα, ού­τε τό­τε έ­νοια­ζε το λα­ό ού­τε και τώ­ρα τον νοιά­ζει. Και οι πο­λιτι­κοί για­τί να α­νη­συ­χή­σουν α­φού έ­χουν την ί­δια ι­διο­συ­γκρα­σί­α με την πλειο­ψη­φί­α.

Αυ­τή που τους α­να­δει­κνύ­ει δια­χει­ρι­στές της μοί­ρα της. Για αυ­τό δεν θέ­λω να μι­λά­ω και προ­τι­μώ να εκ­φρά­ζο­μαι μέ­σα α­πό τη δου­λειά μου που είναι δη­μό­σια. Μέ­σα α­πό αυ­τή, μου πα­ρέ­χε­ται η δυ­να­τό­τη­τα να με­τα­φέ­ρω τα μη­νύμα­τα που θε­ω­ρώ υ­γι­ή. Διό­τι κά­θε ω­ραί­ος ρό­λος προ­σφέ­ρε­ται για κά­τι τέ­τοιο και έ­χει να δώ­σει πολ­λά σε ό­ποιον τον πα­ρα­κο­λου­θεί αλ­λά και τον υ­πο­δύ­ε­ται. Και δεν χρειά­ζε­ται να εί­ναι κά­ποιος χα­ρα­κτή­ρας που θέ­λει να δι­δά­ξει τον κό­σμο κλπ.

Πο­λύ με­γά­λοι η­θο­ποιοί ό­τι ρό­λο και να υ­πο­δυ­θούν, μό­νο και μό­νο η αι­σθη­τι­κή του παι­ξί­μα­τός τους πα­ρα­πέ­μπει στο ό­τι υ­πάρ­χει και η ο­μορ­φιά στη ζω­ή και πρέ­πει να α­ντι­λη­φθού­με το πώς θα τη τρυ­γή­σου­με. Ό­μως, κα­νείς δεν νοιά­ζε­ται ε­πί τοις ου­σί­ας για αυ­τό.

Η ε­πιρ­ρο­ή της Τέ­χνης, κα­τά πό­σο μπο­ρεί να ε­πη­ρε­ά­σει και να α­φυπνί­σει συ­νει­δή­σεις;

Δεν νο­μί­ζω ό­τι μπο­ρεί να το κά­νει. Για πα­ρά­δειγ­μα έ­χει συ­στα­θεί έ­να κοι­νό σι­νε­φίλ , θε­α­τρο­φίλ, ει­κα­στι­κο­φίλ κλπ. και ζουν σε έ­να ροζ, παρ­φου­μα­ρι­σμέ­νο σύν­νε­φο και λέ­νε «αχ τι ω­ραί­α που ε­μείς βλέ­που­με και κα­τα­λαβαί­νου­με αυ­τή τη τέ­χνη ε­νώ άλ­λοι δεν μπο­ρούν». Δή­θεν κα­τα­στά­σεις που εκ­προ­σω­πού­νται α­πό τά­χα μου ε­ναλ­λα­κτι­κούς. Αλ­λά και οι πο­λι­τι­κοί τα ί­δια κάνουν. Εν­δια­φέ­ρο­νται για το φαί­νε­σθαι και ό­χι στο να α­φυ­πνι­στούν. Ε­πι­διώ­κουν να δεί­ξουν ό­τι κα­τέ­χουν και προ­ω­θούν πο­λι­τι­σμό , ο­πό­τε εύ­λο­γα τα πά­ντα κα­τα­λή­γουν σε συ­μπε­ρι­φο­ρές και νο­ο­τρο­πί­ες «βι­τρί­νας».

Πρό­σφα­τα συμ­με­τεί­χες και στη ται­νί­α «Guilt» του Βα­σί­λη Μα­ζω­μέ­νου, που α­φο­ρού­σε το Κυ­πρια­κό.

Ο ρό­λος μου ή­ταν ε­νός άγ­γλου στρα­τιω­τι­κού που έ­χει ξε­μεί­νει στην Κύ­προ και έ­χει έ­να μη­χά­νη­μα με το ο­ποί­ο βα­σα­νί­ζει τους ντό­πιους. Πι­στεύ­ει πο­λύ σε αυ­τό ό­πως και στα ι­δε­ώ­δη της Με­γά­λης Βρε­τα­νί­ας, το να εί­ναι δηλα­δή πε­λώ­ρια και ι­σχυ­ρή.

Αν ε­ξαι­ρέ­σει κα­νείς το τι πι­στεύ­ει αυ­τός ο άν­θρω­πος, η έν­νοια της πί­στης του εί­ναι η ί­δια με ο­ποιο­δή­πο­τε άλ­λου π.χ. ε­νός φο­ντα­με­ντα­λι­στή ι­σλα­μι­στή, ε­νός χρι­στια­νού ορ­θό­δο­ξου, εί­τε ε­νός φα­σί­στα, α­ναρ­χι­κού, κομ­μου­νι­στή κλπ.

Η ε­νέρ­γεια που χρειά­ζε­ται κα­νείς στο να πι­στεύ­ει, ή­ταν που με εν­διέ­φε­ρε πε­ρισ­σό­τε­ρο. Αυ­τό εί­ναι και η πρό­κλη­ση. Εί­ναι θε­α­μα­τι­κό να πα­ρα­τη­ρείς τον αν­θρώ­πι­νο νου που πι­στεύ­ει πο­λύ σε κά­τι- για­τί το ά­το­μο θε­ω­ρεί αυ­τό το «κάτι»σπου­δαί­ο και κα­τά ε­πέ­κτα­ση μέ­σα α­πό αυ­τό, τον ί­διο του τον ε­αυ­τό.

Το Αρ­μενι­κό ζή­τη­μα πό­σο ό­μο­ρο εί­ναι με το Κυ­πρια­κό;

Εί­ναι τε­λεί­ως δια­φο­ρε­τι­κά πράγ­μα­τα. Δεν εί­ναι μό­νο o εκ­πα­τρι­σμός για τους Αρ­με­νίους, α­κό­μα και τα ε­δά­φη «ε­ξα­φα­νί­στη­καν», κά­τι που δεν συνέ­βη στην Κύ­προ.

Ό­πως και η Αρ­με­νι­κή Δια­σπο­ρά ως α­πο­τέ­λε­σμα της Γε­νο­κτο­νί­ας. Το Αρ­με­νι­κό και το Κυ­πρια­κό ζή­τη­μα, α­πλά δεν συ­γκρί­νο­νται με­τα­ξύ τους.

Πώς θα σχο­λί­α­ζες το μο­νο­πώ­λιο καλ­λι­τε­χνών στην Ελ­λά­δα;

Σε αυ­τή τη χώ­ρα έ­χου­με τη τά­ση να λα­τρεύ­ου­με και να υ­μνού­με κάποιον μέ­χρι τε­λι­κής πτώ­σης. Για πα­ρά­δειγ­μα τα ιε­ρά τέ­ρα­τα στο θέ­α­τρο εί­ναι ο Μι­νω­τής, ο Χορ­ν και η Πα­ξι­νού, ό­μως υ­πήρ­ξαν και δε­κά­δες άλ­λοι ε­ξί­σου εκπλη­κτι­κοί η­θο­ποιοί που δεν έ­χουν α­να­φερ­θεί που­θε­νά. Το ί­διο με τη μου­σική. Πλέ­ον α­νοί­γεις το ψυ­γεί­ο σου και α­κούς Θε­ο­δω­ρά­κη. Α­πο­ρώ πως και ο ί­διος δεν το κα­τα­λα­βαί­νει. Εί­ναι σαν το σω­λη­νά­ριο της ο­δο­ντό­πα­στας που το βλέ­πεις ό­τι έ­χει τε­λειώ­σει και ό­μως το ζου­λάς για να βγά­λει και το ε­λά­χι­στο που μπο­ρεί να έ­χει.

Έ­τσι, μέ­χρι ε­ξα­ντλή­σε­ως.

Υ­πάρ­χουν μου­σι­κές που σε «συ­νο­δεύ­ουν» και α­νοί­γουν διά­λο­γο μα­ζί σου;

Το μου­σι­κό μου φά­σμα εί­ναι ι­διαί­τε­ρα ευ­ρύ και ε­κτεί­νε­ται α­πό τους δι­κούς μας, τους System Of A Down που μου τους έ­μα­θε ο γιος μου (ό­ταν μου είπε ό­τι εί­ναι Αρ­μέ­νιοι εν­θου­σιά­στη­κα) φτά­νο­ντας μέ­χρι τον «Γκρε­μό» του Χατζι­δά­κι με τον Ορ­φέ­α Κρε­ού­ζη. Γε­νι­κά, και metal μπο­ρώ να α­κού­σω αλ­λά μου α­ρέ­σει και η κλα­σι­κή μου­σι­κή, τα blues  ή υ­πάρ­χουν και μέ­ρες που δεν θέ­λω να α­κούσω κα­θό­λου μου­σι­κή. Α­πό την άλ­λη, ο πα­τέ­ρας μου ή­ταν ορ­γα­νο­ποιός. Α­σχο­λή­θηκα με αυ­τή τη δου­λειά για δυο χρό­νια πριν πά­ω στη δρα­μα­τι­κή σχο­λή, αλ­λά πέραν τού­του τί­πο­τε άλ­λο.

Τρα­γου­δά­ω και παί­ζω κι­θά­ρα, ό­χι ό­μως ε­παγ­γελ­μα­τικά.

Τα «σκυ­λά­δι­κα» εί­ναι ε­κτός της αι­σθη­τι­κής σου;

Μια ε­πο­χή εί­χαν έρ­θει έ­τσι τα πράγ­μα­τα που δού­λευα τόρ­νο σε ένα χυ­τή­ριο στου Ρέ­ντη. Κα­τα­λα­βαί­νεις τώ­ρα, χώ­μα κά­τω, μη­χα­νή­μα­τα, τρώ­γα­με και κά­τι πε­λώ­ρια σά­ντου­ιτ­ς με ο­με­λέ­τες, λου­κά­νι­κα και ό­τι βά­λει ο νους σου και υ­πήρ­χε έ­να πα­μπά­λαιο ρα­διό­φω­νο που κά­θε μέ­ρα έ­πια­ναν τον ί­διο σταθ­μό.

Α­πό ε­κεί ά­κου­σα το «Ο­δη­γώ και σε σκέ­φτο­μαι και εί­ναι αυ­τό ε­πι­κίν­δυ­νο».

Ό­λη η κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα ή­ταν έ­τσι, ο­πό­τε με εί­χε ε­ξι­τά­ρει το ά­σμα . Α­φού πή­γα και το α­γό­ρα­σα σε βι­νύ­λιο-τό­τε δεν υ­πήρ­χαν τα σι­ντί. Μά­λι­στα έ­να ζευ­γά­ρι μπρο­στά μου που εί­χε ε­πι­λέ­ξει Ά­στορ Πια­τσό­λα, γύ­ρι­σε και με κοί­τα­ξε με περι­φρο­νη­τι­κό ύ­φος, σαν να εί­χα πά­νω μου λά­σπη.

Η τέ­χνη εί­ναι και μια κα­λή συ­ντρο­φιά στις μο­να­χι­κές σκέ­ψεις;

Πράγ­μα­τι. Διό­τι αι­σθά­νε­σαι ό­τι βρί­σκεις έ­ναν πραγ­μα­τι­κό σύ­ντρο­φο, έ­ναν ει­λι­κρι­νή φί­λο και ό­τι δεν εί­σαι μό­νος σου-α­κό­μη και ε­άν αυ­τόν τον «συ­νο­δοι­πό­ρο» δεν τον έ­χεις γνω­ρί­σει, δει ή αγ­γί­ξει πο­τέ σου.

Tweet

Share