Πηγή: Περιοδικό Yerevan

Συνέντευξη: στον Γκορ Γκιουλαριάν

Τεύχος: Μάιος-Ιούνιος 2010

Όσοι έχουν παρακολουθήσει από κοντά την καριέρα της 23χρονης αρμένιας αθλήτριας άρσης βαρών, Ναζίκ Αβνταλιάν, έχουν μείνει άφωνοι με τις εκπληκτικές επιδόσεις της στην κατηγορία στην οποία αγωνίζεται.

Στους αγώνες άρσης βαρών του παγκοσμίου κυπέλλου του 2009, οι οποίοι διεξήχθησαν στη Νότια Κορέα, η Ναζίκ σήκωσε τα απαιτούμενα κιλά και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Είναι η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία της ανεξάρτητης Αρμενίας που στέφθηκε πρωταθλήτρια κόσμου στο άθλημα της άρσης βαρών.

Η Αρμενική Ομοσπονδία Αθλητικογράφων της έδωσε τον τίτλο: «Αθλήτρια της Χρονιάς» για το 2009.

Aκούγοντας τον αρμενικό Εθνικό Ύμνο, η σκέψη μου πήγε σε όλους τους αρμένιους αθλητές, οι οποίοι προσπαθούν να υψώσουν την αρμενική σημαία

Όταν αποφάσισες να ασχοληθείς με την άρση βαρών, είχες εξ αρχής έναν στόχο στο μυαλό σου;

Εάν εννοείς να κατακτήσω το παγκόσμιο κύπελλο, όχι, ούτε που είχα ονειρευτεί κάτι τέτοιο. Όταν πρωτοξεκίνησα την άρση βαρών, ο προπονητής μου μού είπε: «ότι κι αν πετύχεις, θα το πετύχεις μόνη σου και για τον εαυτό σου. Εγώ μπορώ να σε βοηθήσω, όμως είσαι εσύ αυτή που θα πετύχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εάν ακολουθήσεις τις οδηγίες μου, σύντομα θα έρθει και η νίκη». Τα λόγια αυτά με οδήγησαν στην κορυφή. Να γιατί κέρδισα. Τώρα μου απομένει ένας και μόνο στόχος. Το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες.


Πώς ασχολήθηκες με την άρση βαρών; Τι σε έκανε να θες να σηκώσεις όλο αυτό το βάρος στους ώμους σου;

Στο Γκιουμρί ασχολήθηκα με την ακροβασία για 10 χρόνια. Στα 17 μου, ηλικία στην οποία ένας ακροβάτης «αποσύρεται», μια φίλη μου είχε ήδη ξεκινήσει να ασχολείται με την άρση βαρών. Από περιέργεια επισκέφθηκα ένα από τα τμήματα, όπου οι προπονητές μού είπαν πως διέθετα όλα τα προσόντα για το άθλημα. Ωστόσο πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος έως ότου αποφασίσω ν' ασχοληθώ επαγγελματικά με την άρση βαρών.

Η περίοδος αυτή ήταν καθοριστική και γεμάτη ατελείωτες διαφωνίες. Αρχικά, διαφωνούσα εγώ με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Σε δεύτερο στάδιο ακολούθησε η διαφωνία με τους γονείς μου. Ο κύκλος ολοκληρώθηκε με τη διαφωνία των γονιών μου μεταξύ τους, μιας και ο πατέρας μου ήταν πεπεισμένος πως η άρση βαρών είναι καθαρά ανδρικό άθλημα. Τελικά, μόνη μου πήρα την απόφαση. Ένιωθα έλξη για τη μοναδικότητα του αθλήματος, ιδιαίτερα για το γεγονός πως ελάχιστες γυναίκες ασχολούνται με την άρση βαρών, και για την πρόκληση «μπορώ να το κάνω;».


Η κατάκτηση του παγκοσμίου τίτλου αποδεικνύει περίτρανα πως πραγματικά μπορείς να το κάνεις. Τι πιθανότητες πίστευες ότι είχες να κερδίσεις το παγκόσμιο κύπελλο του 2009;

Είναι αδύνατον να προβλέψει κανείς τις πιθανότητές του για τη νίκη, διότι κανείς δεν γνωρίζει πόσο καλά έχει προετοιμαστεί ο αντίπαλος. Το μόνο που γνώριζα πριν το ταξίδι ήταν πως βρισκόμουν σε άριστη φυσική κατάσταση, κάτι που τελικά επαληθεύτηκε, αφού συνολικά κατάφερα να σηκώσω 266 κιλά (αρασέ 119 κιλά - ζετέ 147 κιλά). Ήμουν έτοιμη για το αποτέλεσμα αυτό. Στην προπόνηση σήκωνα μέχρι 278 κιλά. Φυσικά, δεν γνώριζα ως πού θα φτάσουν οι αντίπαλοί μου, άρα δεν μπορούσα να προβλέψω ποια θέση θα κατακτήσω.


Τι αισθάνθηκες κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης, φόβο ή πανικό;

Τίποτα απ' όλα αυτά. Από τη στιγμή που είμαι στον αγωνιστικό χώρο το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι πως πρέπει να δώσω το καλύτερο. Αίσθημα ευθύνης και αυτοπεποίθηση ήταν τα μόνα που είχα στο μυαλό μου. Δεν αισθάνομαι ποτέ φόβο ή ανησυχία ή την επιθυμία να τρέξω μακριά και να κλάψω, ακόμα κι όταν θεωρηθεί άκυρη μια προσπάθειά μου.


Τι έχει μεγαλύτερη βαρύτητα, το βάρος ενός μεταλλίου ή το βάρος της ευθύνης, όταν αντιπροσωπεύεις την πατρίδα σου;

Όταν είδα το νικηφόρο αποτέλεσμα των επιδόσεών μου, η μόνη μου σκέψη ήταν η πατρίδα μου και οι συμπατριώτες μου. Τη στιγμή που βρισκόμουν πάνω στο βάθρο, ακούγοντας τον αρμενικό Εθνικό Ύμνο, η σκέψη μου πήγε σε όλους τους αρμένιους αθλητές, οι οποίοι προσπαθούν να υψώσουν την αρμενική σημαία ψηλά. Από τη στιγμή που το καταφέρνεις πρέπει και να την κρατήσεις ψηλά. Ναι, η ευθύνη είναι πολύ μεγαλύτερη συγκρίνοντάς την με ένα μετάλλιο. Από τη στιγμή που αναλαμβάνεις την ευθύνη, δεν την αποτινάζεις εύκολα από τους ώμους σου, αυτό θα ήταν η χειρότερη ήττα.


Ταξιδεύεις συχνά στο εξωτερικό για να συμμετέχεις σε αγώνες. Έχεις την ευκαιρία να δεις και κάτι άλλο, πέρα από τους αγωνιστικούς χώρους;

Ο ελεύθερός μου χρόνος είναι περιορισμένος και συνήθως αυτό είναι εφικτό στο τέλος της μέρας. Μου αρέσει να περπατώ στους δρόμους και αρκετές φορές, μάλιστα, συναντώ συμπατριώτες μου, οι οποίοι ακολουθούν την εθνική ομάδα της Αρμενίας σε κάθε αναμέτρηση.


Ώρα για εξομολόγηση. Έχεις τη δυνατότητα να κακομάθεις τον εαυτό σου;

Όχι κατά την περίοδο των προπονήσεων ή των αθλητικών αναμετρήσεων. Όμως στην προσωπική μου ζωή υπάρχουν ώρες κατά τις οποίες ασχολούμαι με τον εαυτό μου, όπως κάθε νέα της ηλικίας μου, για παράδειγμα λατρεύω τα ψώνια.


Τι θα ήθελες να βλέπεις σε μια μοντέρνα αρμένια γυναίκα;

Είναι αξιοπρόσεκτο το πόσο έχει αλλάξει η γυναίκα στην Αρμενία, έχει αποκτήσει περισσότερη δύναμη και περισσότερη ανεξαρτησία. Δεν πρέπει όμως να χάσει τη σεμνότητά της, τη στάση της απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάει. Πάντα να θυμάται πως πρέπει πρώτα και πάνω απ' όλα να είναι γυναίκα. Αυτή είναι η δύναμή της.


Κατά τη γνώμη σου ποιο είναι το δυνατότερο όπλο μιας γυναίκας;

Η απάντηση είναι απλή, η θηλυκότητά της.


Είναι εύκολο μια ισχυρή γυναίκα σαν εσένα να βρει το ταίρι της; Πώς πρέπει να είναι αυτός;

Ένας άντρας πρέπει να είναι ψυχικά και σωματικά δυνατός, έτσι ώστε ένα κορίτσι, όπως εγώ, να αισθάνεται προστατευμένο. Πρέπει να είναι υπεύθυνος. Οι Αρμένιοι, και δεν μιλώ μόνο για τους άνδρες, έχουν αρχίσει να χάνουν αυτή την αρετή. Μέχρι στιγμής δεν έχω βρει τον άνδρα των ονείρων μου.


Ύστερα από μια γαμήλια τελετή, συνηθίζεται ο άνδρας να σηκώνει αγκαλιά τη γυναίκα του για να μπουν στο σπίτι. Θα ήθελες να αλλάξεις αυτό το έθιμο λόγω του επαγγέλματός σου;

Αυτό θα ήταν πολύ αστείο. Τέλος πάντων, όπως κάθε άλλο κορίτσι, το όνειρό μου είναι εγώ να βρίσκομαι στην αγκαλιά του συντρόφου μου.

Tweet

Share