Κάρλα Καραμπετιάν #1 Εκτύπωση E-mail

Η δημοσιογράφος και σκηνοθέτης των βραβευμένων «Screamers» Κάρλα Καραπεντιάν, παρέστη στην πρώτη προβολή στην Αθήνα αυτου του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ, που με αφορμή τη Γενοκτονία των Αρμενίων και «όχημα» τους System Of A Down θέτει ένα πελώριο ερώτημα: Όταν λέμε «Ποτέ Ξανά» πόσο πραγματικά το εννοούμε;

 

Συνέντευξη: Έλενα Κιουρκτσή

Τεύχος: Mάρτιος-Απρίλιος 2009

 

 

Ως Αρμένισα δεν θέλω να μου συμπεριφέρονται σαν “θύμα”

 

 

Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στο Λος Άντζελες, πόσο εύκολο ήταν να διατηρήσεις ζωντανή την αρμενική καταγωγή σου;

Οι παππούδες μου ήταν επιζήσαντες της Γενοκτονίας, έτσι μεγάλωσα με  μια πολύ ισχυρή συναίσθηση του ποια είμαι και γιατί ήρθαμε στην Αμερική.

Η αρμενική παροικία είναι πολύ ισχυρή στο Λος Άντζελες, έτσι η κουλτούρα μας υπάρχει στη καθημερινότητά μας. Μεγαλώνοντας  στο Λος Άντζελες είναι πολύ εύκολο το να πιστέψει κανείς ότι όλος ο κόσμος γνωρίζει για τους Αρμένιους και για το τι μας συνέβη. Αυτό φυσικά είναι απατηλό, μα είναι εύκολο να «ξεγελαστείς» όταν η παροικία είναι τόσο μεγάλη. Όπως μου είπε ο Νταρόν Μαλακιάν από τους System of a Down, μόνο όταν φεύγεις από το Λος Άντζελες συνειδητοποιείς πόσο «λίγοι και σπάνιοι» είναι οι Αρμένιοι στον κόσμο.

 

Με ποιο τρόπο η αρμενική ιστορία και κουλτούρα επέδρασε στη προσωπικότητα και τη δουλειά σου;

Είναι δύσκολο να ποσοτικοποιήσεις αυτά τα πράγματα - αλλά κατά βάθος νομίζω το ότι είμαι Αρμένισα με έκανε να ενδιαφερθώ περισσότερο για τη δύσκολη θέση άλλων λαών, που έχουν υποφέρει από την αδικία.

Για παράδειγμα στην Τσεχία, αθώοι άνθρωποι βομβαρδίστηκαν και η ρωσική κυβέρνηση προσπάθησε να το συγκαλύψει.

Το ίδιο συνέβη στο λαό της  Βορείου Κορέας, όπου η κυβέρνηση επέτρεψε με ωμότητα να λιμοκτονήσουν και να φυλακιστούν χιλιάδες -ολόκληρες οικογένειες- σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ως Αρμένισα, δεν θέλω να με αντιμετωπίζουν σαν «θύμα».

Ούτε και αυτούς τους ανθρώπους.

Απλά το μόνο που επιζητώ είναι να ακουστούν οι ιστορίες αυτές με αλήθεια και ειλικρίνεια. Αυτός είναι και ο σκοπός της δημοσιογραφίας, το να καταγράφει ότι συμβαίνει όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά.

Τότε μόνο μπορούμε να έχουμε ενημερωμένη άποψη ως πολίτες.

Στο θέμα της γενοκτονίας, πιστεύω πως πολλοί αμερικάνοι πολίτες δεν γνωρίζουν το τι κάνει η κυβέρνηση εξ ονόματός τους.

Θα ένιωθαν διαφορετικά αν ήξεραν πως όλες στη σειρά οι κυβερνήσεις ήταν ενημερωμένες για διάφορες γενοκτονίες-Καμπότζη, Βοσνία, Ρουάντα και αυτή που συνεχίζεται έως σήμερα στο Νταρφούρ -και δεν έκαναν τίποτα για να τις σταματήσουν.

Και ενώ τόσο συχνά χρησιμοποιούμε τη φράση «ποτέ ξανά» μετά το Ολοκαύτωμα.

Άλλα στην πραγματικότητα - όπως αναφέρει και η Σαμάνθα Πάουερ στους “Screamers”, όλοι έχουμε επιτρέψει οι γενοκτονίες να επαναληφθούν.

Αλλά για να απαντήσω στο ερώτημα, πιστεύω το ότι είμαι αρμενικής καταγωγής με κινητοποίησε κατά έναν πολύ γενικό τρόπο στο να εμβαθύνω σε αυτά τα θέματα και να δώσω φωνή και σε άλλους που υπέφεραν όπως εμείς.

Άλλωστε, όπως μου είπε ένας συνάδελφος πηγαίνοντας σε μια επικίνδυνη ζώνη στα σύνορα της Τσεχίας «ξέρουμε γιατί πας εκεί Κάρλα. Γιατί είσαι Αρμένισα». Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα.

 

Πώς «γεννήθηκε» η ιδέα των Screamers και γιατί χρησιμοποίησες για το φιλμ τους System of a Down;

Το 2004 πήγα σε συναυλία των System of a Down προκειμένου να μοιράσω φυλλάδια για το Αρμενικό Ίδρυμα Κινηματογράφου.

Η μπάντα είχε καλέσει διάφορες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να ενημερώσει τους οπαδούς της για ανάλογα ζητήματα και όχι μόνο για το Αρμενικό.

Εντυπωσιάστηκα από τους νέους ανθρώπους που με πλησίασαν. Για την ακρίβεια ήταν πολλοί εκείνοι που ήδη γνώριζαν για τη Γενοκτονία των Αρμενίων, αποκλειστικά και εξ αιτίας των System. Έμεινα κατάπληκτη.

Οι System of a Down είχαν κάνει περισσότερα για την ενημέρωση των μη Αρμένιων όσο αφορά στη γενοκτονία , από ότι δεκαετίες σκληρής προσπάθειας και δουλειάς των κοινοτήτων μας. Αυτό με ξύπνησε.

Ένας συνάδελφος μου σύνεστησε να προσπαθήσω να κάνω ένα φιλμ μαζί τους. Αλλά αυτό δεν μου ήταν ξεκάθαρο μέχρι που, μήνες αργότερα γνώρισα τον Σερζ Τανκιάν και συζητήσαμε τις πιθανότητες για κάτι τέτοιο.

Ήθελε το φιλμ να αφορά όλες τις γενοκτονίες και την άρνηση που επικρατεί. Με άλλα λόγια να είναι ένα περισσότερο πολιτικό παρά ιστορικό φιλμ.

Το BBC ενδιαφερόταν να διερευνήσει την Τουρκία με αφορμή την προοπτική της ως μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως επίσης και τη θέση της Σαμάνθα Πάουερ από το βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο της «Ένα πρόβλημα από τη Κόλαση: Αμερική και η Εποχή της Γενοκτονίας (A Problem from Hell: America and the Age of Genocide”). Το συνιστώ να διαβαστεί από όλους, είναι πολύ καλό.

Όταν οι System of a Down μου επέτρεψαν να κινηματογραφήσω τις συναυλίες τους, αυτό μου έδωσε την ιδέα να συνδυάσω μουσική με πολιτική προκειμένου να πω την ιστορία των  γενοκτονιών του περασμένου αιώνα-από εκείνη των Αρμενίων έως το Ολοκαύτωμα, την Καμπότζη, τη Βοσνία, τη Ρουάντα, τους Κούρδους του Ιράκ μέχρι το Νταρφούρ.

 

Ο Σερζ Tανκιάν μου είχε αναφέρει σε συνέντευξη, πως υπήρχε μια «δυσπιστία» από μέρους των υπολοίπων System και ότι εκείνος μεσολάβησε ώστε η μπάντα να αναμειχθεί στο φιλμ. Πόσο εύκολα πείστηκαν οι System of a Down να γίνουν μέρος των Screamers;

Γνώρισα τον Σερζ τον Αύγουστο του 2004, τέσσερις μήνες αφότου παραβρέθηκα σε συναυλία τους. Συζητήσαμε τα πιθανά πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν στο φιλμ. Ύστερα έφυγα για την Αφρική ώστε να πραγματοποιήσω ένα άλλο φιλμ για τους μισθοφόρους και την ανάμειξή τους σε στρατιωτικό πραξικόπημα στο Εκουατόριαλ της Γουινέα -όπου δυστυχώς οδήγησε στη σύλληψη έξι Αρμενίων.
Όταν ολοκλήρωσα αυτό το φιλμ συνάντησα ξανά τον Σερζ στις αρχές του 2005 και ανταλλάξαμε απόψεις. Τότε η πρόκληση για εμένα ήταν να βρω χρηματοδότη-και το πέτυχα με το BBC και το «The Raffy Manoukian Charity» στην Αγγλία.

Έτσι ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε μεγάλο μέρος των γυρισμάτων τον Ιούνιο του 2005.

Από τη στιγμή που η μπάντα ενημερώθηκε για το τι ήθελα να επιτύχω με αυτό το φιλμ, ήταν εύκολο.

Ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για τα θέματα και αντιλήφθηκαν επίσης το τι έκανα.

Η αποστολή μας ήταν κοινή: να αφυπνίσουμε και να ενημερώσουμε όχι μόνο όσο αφορά στη Γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά και για τις γενοκτονίες που συντελέστηκαν από τότε, έως την πρόσφατη στο Νταρφούρ.

Πριν από το φιλμ ποια ήταν η γνώμη σου για τους SOAD και για τη μουσική τους;

Δεν γνώριζα καθόλου τη μουσική τους ,το μόνο που ήξερα ήταν η φήμη τους.

Όταν αποφάσισα για το φιλμ ,έπρεπε να τους ακούσω. Και σοκαρίστηκα.

Αυτή η μουσική ήταν ξένη σε εμένα. Μου έμοιαζε σαν να ήταν από άλλο πλανήτη.

Στην αρχή δεν ήξερα τι να κάνω.

Το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν ουρλιαχτά. Όμως διέκρινα την ομορφιά στη φωνή του Σέρζ –ακουγόταν σαν εκκλησιαστική ψαλμωδία-και αντιλήφθηκα τον Αρμένικο ήχο. Άρχισα να διαβάζω τους στίχους και αυτό με έκανε να θέλω να ξανακούσω τη μουσική. Έβαζα να ακούσω τα κομμάτια τους, και αυτό συνεχιζόταν “μπρος-πίσω”, διάβαζα και άκουγα.

Και ξαφνικά κατάλαβα τη μουσική τους-την οργή, το θυμό το πάθος.

Το να πηγαίνω στις συναυλίες τους αποτέλεσε επίσης μέρος αυτής της διαδικασίας. Έβλεπα τους οπαδούς τους να τραγουδούν μαζί τους και να χορεύουν.

Έπρεπε να αγαπήσω τα κομμάτια τους για να μπορέσω να εργαστώ μαζί τους.

Και αυτό  συνέβη. Τα αγάπησα.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, πολλοί βλέποντας το φιλμ, τώρα εκτιμούν τη μουσική τους - και οι περισσότεροι είναι στην ηλικία των 60.

 

Τι αισθάνεσαι τώρα που βρίσκονται σε μακρύ και απροσδιόριστο «διάλλειμα»;

Πρόκειται για μια μπάντα από «αδέλφια», που υποστηρίζουν ο ένας τον άλλο.

Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους τους και επομένως δεν γνωρίζω το μέλλον τι επιφυλάσσει. Αυτό που ξέρω είναι πως ότι και αν αποφασίσουν είναι εκπληκτικά ταλέντα και αυτό φάνηκε επίσης από τις προσωπικές τους δουλειές.

 

Υπήρξε ποτέ «σύγκρουση» ανάμεσα στην αρμενική καταγωγή σου και την αμερικανική σου υπηκοότητα;

Το 1975 ο πατέρας μου ήταν στην επιτροπή για την 60ή επέτειο μνήμης της Γενοκτονίας. Ο σκηνοθέτης J. Michael Hagopian είχε κάνει ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο « Η Ξεχασμένη Γενοκτονία» (“The Forgotten Genocide»), το πρώτο που γυρίστηκε για την αμερικανική τηλεόραση με αυτό το θέμα. Την τελευταία στιγμή, πριν παιχτεί στη δημόσια τηλεόραση λάβαμε ένα τηλεφώνημα από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών που συνιστούσε την ακύρωση της προβολής του φιλμ γιατί θα έβλαπτε τις αμερικανο-τουρκικές σχέσεις.

Αυτή ήταν και η πρώτη μου εμπειρία για την άρνηση της γενοκτονίας από τις Η.Π.Α..

Πράγματι οι Η.Π.Α. αποδέχονται αυτό που συνέβη, αλλά κλωθογυρνάνε γύρω από τη λέξη γενοκτονία από φόβο μήπως εξαγριωθεί η Τουρκία. Ο Πρόεδρος Μπους την αποκαλεί «αναγκαστική εξορία και δολοφονία 1,5 εκατομμυρίων Αρμένιων» αλλά δεν την προσδιορίζει ως γενοκτονία.

Φυσικά και πολλοί Έλληνες δολοφονήθηκαν κατά τη γενοκτονία.

Και αυτό είναι, επίσης, πολύ σημαντικό να το θυμόμαστε .

Όπως και όλα αυτά που «καταχωνιάζονται κάτω από το χαλί» όπως λέμε εδώ.

Η εμπειρία μου από αυτό το γεγονός του 1975 μου άφησε το σημάδι της .

Πως ήταν δυνατό η πατρίδα μου, οι Ηνωμένες Πολιτείες - που υποτίθεται διακηρύττουν την ελευθερία, την αλήθεια και τη δημοκρατία-να αρνούνται τη γενοκτονία; Δεν το καταλάβαινα.

Ως νέος άνθρωπος αυτό το ερώτημα μεγάλωσε μέσα μου.

Αποκάλυψε τη σύγκρουση ανάμεσα στην ταυτότητά μου ως Αρμένια και την αμερικάνικη υπηκοότητά μου. Και παραμένει μαζί μου έκτοτε.

 

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τις Η.Π.Α. σε τι φάση εξέλιξης βρίσκεται και τι πιστεύεις ότι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον;

Η πίεση που ασκείται στο «να πράξει το σωστό» η πρόεδρος της βουλής  Νάνση Πελόζι είναι διαρκής. Το φιλμ μας ενίσχυσε και κατέστησε ιδιαίτερα ισχυρές αυτές τις πιέσεις εξ αιτίας του ότι εμφανίζει τον προκάτοχό της Ντένις Χάστερ πολύ αρνητικά.

Η Πελόζι υποστηρίζει τη λύση της αναγνώρισης στο ζήτημα της γενοκτονίας, όμως αυτό που έχει συμβεί μέχρι στιγμής είναι μόνο υποσχέσεις. Θεωρώ πως η μόνη απάντηση είναι η συνεχής πίεση και πως πρέπει να γίνει σαφές ότι αυτό που σήμερα συμβαίνει στο Νταρφούρ σχετίζεται με την άρνηση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ιστορία γιατί αυτή θα επαναληφθεί.

Επίσης είναι σημαντικό να προβάλουμε το γεγονός -όχι μόνο της Γενοκτονίας των Αρμενίων αλλά και του Νταρφούρ- σε κάθε Προεδρική εκλογική αναμέτρηση.

Οι υποψήφιοι αρέσκονται στο να κάνουν δηλώσεις, αλλά πρέπει να πράξουν πολύ περισσότερα από λόγια. Πρόκειται για παγκόσμιο θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η εμμονή των αρνητών της γενοκτονίας - όπως της Τουρκίας ή του Σουδάν - συνιστά ένα πρόβλημα που μας επηρεάζει όλους. Από την άλλη ο Πρόεδρος Ομπάμα πήρε προσωπικά θέση στο ζήτημα και περιμένουμε κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία «να πράξει το σωστό».

 

Ο Χράντ Ντινκ ήταν Screamer. Πώς σχολιάζεις τη βάναυση δολοφονία του;

Πήρα συνέντευξη από τον  Χράντ Ντινκ για τις ανάγκες του φιλμ, τον Αύγουστο του 2005. Ήταν ένας δραστήριος άνθρωπος που πίστευε πως μέσα από την κατανόηση και την ανεκτικότητα θα μπορούσε να ενημερώσει τους πολίτες της Τουρκίας για το τι πραγματικά συνέβη στη Γενοκτονία.

Θεωρούσε ότι με την τόση κυβερνητική προπαγάνδα που διδάσκει τους ανθρώπους στην Τουρκία το εκ διαμέτρου αντίθετο από αυτό που πραγματικά συνέβη -ότι οι Αρμένιοι ήταν εκείνοι που εξολόθρευαν Τούρκους και όχι το αντίστροφο- δεν είναι δα και έκπληξη ότι οι περισσότεροι στην Τουρκία είναι αρνητές της γενοκτονίας.

Ο Ντινκ αγαπούσε την πατρίδα του και πίστευε στη δημοκρατία. Θεωρούσε ότι με περισσότερη ελευθερία έκφρασης θα ήταν δυνατό, το να ενημερωθούν οι άνθρωποι για την αλήθεια. Δεχόταν συχνές απειλές για τη ζωή του και γνώριζε πως κινδύνευε.

Αλλά τα πιστεύω του στη δημοκρατία ήταν δυνατότερα και για αυτό και δεν έφυγε από την Τουρκία. Πλήρωσε τις αντιλήψεις του με τη ζωή του.

Έστω και έτσι δεν νομίζω ότι θα εγκατέλειπε ποτέ την ιδέα πως η Τουρκία θα μπορούσε να γίνει πραγματικά δημοκρατική. Για αυτό ήταν σημαντικό για τον ίδιο το να είναι ανεκτικός. Φυσικά, αυτή είναι η προσωπική μου γνώμη.

 

Ποιο είναι το επόμενο βήμα στον αγώνα ενάντια στη γενοκτονία;

Πρώτα να δούμε τη Γενοκτονία των Αρμενίων ως παγκόσμιο ζήτημα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και εμείς ως κοινότητες να βοηθήσουμε να σταματήσει αυτό που συμβαίνει στο Νταφούρ. Αυτό σημαίνει να πιέσουμε τις κυβερνήσεις μας να αναλάβουν δράση, να πάρουν θέση -όχι να στηρίξουν το Σουδάν.

Επίσης να ενημερωθούν για τη γενοκτονία τα παιδιά στο σχολείο, γιατί είναι το μέλλον. Ήδη ετοιμάζουμε DVD και εγχειρίδια μελέτης για αυτό τον σκοπό.

Πρέπει να πιέσουμε την Ευρωπαϊκή κοινότητα να εξετάζει τα αρχεία ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία όσο διαρκούν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις.

Κανένας ακαδημαϊκός, δημοσιογράφος ή καλλιτέχνης να μη διώκεται -υπό το άρθρο 301 - γιατί μιλά ανοιχτά για την τουρκική ιστορία.

Είναι σημαντικό να εξασφαλίσουμε τη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς μας σε μνημεία και εκκλησίες και η Τουρκία να πάψει να τα καταστρέφει.

Κατά κάποιο τρόπο η γενοκτονία συνεχίζεται -όπως δείχνουμε και στους “Screamers”- με την άρνηση της Τουρκίας που όχι μόνο επιχειρεί να μας εξαλείψει από τα βιβλία ιστορίας αλλά και να εξαφανίσει κάθε ίχνος της αρμενικής ταυτότητας από την ίδια την Τουρκία.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επαγρυπνούμε ως κοινότητες σε ότι απέμεινε από εμάς στην Τουρκία. Τέλος η Αγγλία και οι Η.Π.Α. δεν τιμούν την ιστορία τους όσο «κρύβονται» και παρακάμπτουν τη λέξη «γενοκτονία».

Στο κάτω κάτω οι Βρετανοί επινόησαν τη φράση «εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα» αναφερόμενοι στη Γενοκτονία των Αρμενίων.

Υπάρχουν 50.0000 φάκελοι στο Εθνικό Αμερικανικό Αρχείο σχετικά με τη γενοκτονία. Ο πρεσβευτής των Η.Π.Α. Χένρι Μορκεντάου, ήταν ένας «Screa-mer» -να τον αγνοήσουμε και αυτόν; Το να μάχεσαι για την αναγνώριση της γενοκτονίας είναι σαν να αγωνίζεσαι ενάντια στην αδιαφορία και την «κατευναστική» συμπεριφορά των κυβερνήσεων μας.

Οφείλουμε να πούμε την αλήθεια για την αρμενική ΚΑΙ την αμερικανική ιστορία.

 

Πώς υποδέχτηκαν την προβολή των «Screamers» στην Αρμενία;

Οι αντιδράσεις ήταν ιδιαίτερα θετικές. Ήταν πολύ σημαντικό για τους νέους ανθρώπους εκεί, το να αισθανθούν ότι δεν είναι μόνοι και ότι το Αρμενικό ζήτημα είναι διεθνές. Τώρα καταλαβαίνουν πως συνδέεται αυτό που μας συνέβη τότε με αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Νταρφούρ.

Για πολλούς λόγους είναι σημαντικό αυτό το μήνυμα να περάσει ως παγκόσμιο πρόβλημα και όχι σαν ένα θέμα που αφορά μόνο εμάς.

Όταν ο Ντινκ δολοφονήθηκε, χιλιάδες διαδήλωσαν στην Κωνσταντινούπολη φωνάζοντας «είμαστε όλοι Ντινκ. Είμαστε όλοι Αρμένιοι».

Το ζήτημα της γενοκτονίας μπορεί να επηρεάσει τον καθένα μας, κάθε έθνος κάθε μειονότητα. «Είμαστε όλοι Ένα. Είμαστε όλοι Αρμένιοι». Αυτό είναι το μήνυμα που έδωσα, και όχι μόνο στους Αρμένιους της Αρμενίας.

 

Ωστόσο για την προβολή του φιλμ περιόδευσες και σε άλλες χώρες. Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου;

Ήμασταν στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών και αισθάνθηκα ότι θα ήταν πολύ σημαντικό το να μεταφέρουμε και εκεί αυτό το μήνυμα, γιατί ο κόσμος θέλει να μάθει το τι μπορεί να κάνει για να εμποδίσει τις γενοκτονίες. Ο Τζωρτζ Κλούνεϋ και ο Μπραντ Πητ που ήταν εκεί, εγείραν το ζήτημα του Νταρφούρ και το γιατί δεν κάνουμε κάτι για να σταματήσει. Πιστεύω ότι οι επιλογές στο ζήτημα είναι δύο: είτε το δέχεσαι είτε όχι. Και όσο ο κύκλος επαναλαμβάνεται, τόσο βλέπεις τα προειδοποιητικά σημάδια και ότι μπορείς να επέμβεις πριν χαθούν χιλιάδες ζωές.

Όπως δήλωσε ο Ρόμεο Ντελέρ, διοικητής των Ηνωμένων Εθνών στη Ρουάντα, θα είχε αποφευχθεί η γενοκτονία με μια δύναμη 3.500 ανδρών, αν υπήρχε η πολιτική βούληση και η διεθνής κοινότητα αντιδρούσε. Και αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλες τις χώρες του κόσμου. Κάτι που σκοπεύω να προωθήσω τόσο στον τύπο όσο και σε διεθνής παραγωγές.

Σε ελαφρύτερο τόνο, πιστεύω ότι με τη δημοσιότητα των SOAD, το φιλμ υπήρξε επιτυχές. Η μουσική μιλά σε πολύ κόσμο. Το φιλμ έχει προβληθεί στη Λατινική Αμερική, την Αυστραλία, την Ιαπωνία καθώς και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

 

Ποιες είναι οι εντυπώσεις σου από την παραμονή σου εδώ και την προβολή των Screamers στην Αθήνα;

Ειλικρινά σας ευχαριστώ. Η αρμενική παροικία στην Ελλάδα είναι πολύ μαχητική και πραγματικά ξεχωριστή, ίσως γιατί βρίσκεται σε μια χώρα που ο λαός της ξέρει τα δεινά που περάσαμε και αυτό της αφήνει χώρο να επικεντρωθεί ακόμα περισσότερο σε ζητήματα ουσίας.

Το ίδιο ισχύει και για τους Κυπρίους όπου για πρώτη φορά θα προβάλουμε τους Screamers τις επόμενες μέρες. Ανεξάρτητα πάντως από τις χώρες που ζει η αρμενική διασπορά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως σημασία έχει να παλέψουμε για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο κόσμο και φυσικά για την αναγνώριση της γενοκτονίας. Δεν είναι μόνο υπόθεση δικαίωσης για τις οικογένειές μας αλλά και για τις επόμενες γενιές.

 

Περισσότερες πληροφορίες: www.screamersmovie.com

 


Share
 

Για να εξασφαλίσουμε τη σωστή λειτουργία του ιστότοπου, μερικές φορές τοποθετούμε μικρά αρχεία δεδομένων στον υπολογιστή σας, τα λεγόμενα «cookies». Οι περισσότεροι μεγάλοι ιστότοποι κάνουν το ίδιο. Περισσότερα...

"Δέχομαι"


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ


διαφήμιση στο αρμενικά

armenian community

Online Επισκέπτες

Έχουμε 30 επισκέπτες συνδεδεμένους