Τζοβινάρ Μιχικιάν

Απρίλιος - Ιούνιος 2013 τεύχος 77

Η αρ­με­νι­κή πά­λη «Γκοχ» θε­ω­ρείται μια α­πό τις πα­λαιό­τε­ρες μορ­φές πά­λης. Οι αρ­χαί­ες της κα­τα­βο­λές, έ­χουν πι­στο­ποι­η­θεί α­πό πολ­λούς τα­ξι­διώ­τες στην Αρ­με­νί­α. Οι Πέρ­σες γνώ­ρι­σαν την «Γκοχ» μέ­σω της ε­πα­φής τους με τους Αρ­με­νί­ους. Την πε­ρί­ο­δο του Με­σαί­ω­να, ο Γάλ­λος ε­ρευ­νη­τής Henry Chardin α­να­φέρ­θη­κε σε κεί­με­νά του για την «Γκοχ», ε­νώ απει­κο­νί­σεις της πα­ρα­τη­ρού­με στους τοί­χους του με­σαιω­νι­κού αρ­με­νι­κού να­ού στο Α­χτα­μάρ (915 μ.Χ.). Ει­κά­ζε­ται δε, ότι το δη­μο­φιλές σο­βιε­τι­κό «Σύ­στη­μα Μά­χης» «Sambo» ε­πη­ρε­ά­στη­κε έ­ντο­να α­πό την «Γκοχ».

Γε­νι­κά, η αρ­με­νι­κή πά­λη ή­ταν φη­μι­σμέ­νη α­πό την αρ­χαιό­τη­τα. Στην 265η Ο­λυ­μπιά­δα (281 μ.Χ.), ο αρμέ­νιος βα­σι­λιάς Τι­ρι­δά­της Γ’ (250-330 μ.Χ.) στέ­φθη­κε ολυ­μπιο­νί­κης στην πάλη. Μέ­χρι το 1988 η «Γκοχ» ήταν δια­δε­δο­μέ­νη στις α­γρο­τι­κές πε­ριο­χές της Αρ­με­νί­ας χω­ρίς να υ­πάρ­χουν ε­παγ­γελ­μα­τί­ες αθλη­τές. Αν και σή­με­ρα γί­νο­νται κά­ποιες προ­σπά­θειες διατή­ρη­σης αυ­τής της αρ­χαί­ας πο­λε­μι­κής τέ­χνης, στην Αρ­με­νί­α υ­πάρ­χουν γύ­ρω στους 700 νε­α­ρούς α­θλη­τές οι ο­ποί­οι προ­πονού­νται σε αυ­τή τη μορ­φή πά­λης. Υ­πάρ­χουν δύ­ο βα­σι­κοί τύ­ποι της «Γκοχ» γνω­στοί ως «Λορί Γκοχ» και «Σι­ράκ Γκοχ». Οι κύ­ριες δια­φο­ρές με­τα­ξύ των δύ­ο τύ­πων πά­λης εί­ναι οι κα­νό­νες και οι εν­δυ­μα­σί­ες. Για πα­ρά­δειγ­μα, οι πα­λαι­στές της «Σι­ράκ Γκοχ» εί­ναι γυμνοί α­πό τη μέ­ση και πά­νω, ε­νώ α­πό τη μέ­ση και κά­τω φο­ρά­νε το πα­ρα­δο­σια­κό αρ­με­νι­κό πα­ντε­λό­νι. Ε­πί­σης, ε­πι­τρέ­πεται να αρ­πά­ζουν τα πό­δια των α­ντι­πά­λων τους, σε α­ντί­θε­ση με τη «Λο­ρί Γκοχ».

Γε­νι­κοί κα­νό­νες της «Γκοχ»

Νι­κη­τής θε­ω­ρεί­ται ο α­θλη­τής που ρί­χνει πρώτος τον α­ντί­πα­λο στην πλά­τη του (η ε­κτέ­λε­ση της κί­νη­σης «Γκοχ») χω­ρίς να τον ωθή­σει ή να τον γυ­ρί­σει.

Ο νι­κη­τής πρέ­πει να κρα­τή­σει τον α­ντί­παλό του στο έ­δα­φος πιέ­ζο­ντάς τον με το γό­να­τό του. Έ­νας άλ­λος τρό­πο με τον ο­ποί­ο έ­νας πα­λαι­στής μπο­ρεί να νι­κή­σει εί­ναι βγά­ζο­ντας τον α­ντί­παλό του έ­ξω α­πό τον τά­πη­τα, ο ο­ποί­ος έ­χει α­κτί­να 7-9 μέ­τρων.

Αν και δεν υ­πάρ­χει χρο­νι­κό ό­ριο, έ­νας α­γώ­νας «Γκοχ» διαρ­κεί συ­νή­θως 5 έ­ως 10 λε­πτά της ώ­ρας.

Κά­θε α­γώ­νας ξε­κι­νά με τον τε­λε­τουρ­γικό χο­ρό προ­θέρ­μαν­σης διάρ­κειας του­λάχι­στον τριά­ντα δευ­τε­ρο­λέ­πτων. Οι α­γώνες συ­νο­δεύ­ο­νται πά­ντα με πα­ρα­δο­σια­κή αρ­με­νι­κή μου­σι­κή. Σύμ­φω­να με τους κα­νό­νες, ο νι­κη­τής ο­φεί­λει να ε­κτε­λέσει τον πα­ρα­δο­σια­κό χορό της νί­κης, ε­φό­σον το ζη­τή­σουν οι κρι­τές, το κοι­νό ή οι συμ­με­τέ­χο­ντες.

Tweet

Share