Συ­νέ­ντευ­ξη:E­φη­με­ρί­δα «Α­ζάτ Ορ»

Μετάφραση:Ναζίκ Τζαμουζιάν

“Η δια νό­μου ποι­νι­κο­ποί­η­ση

της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας εί­ναι πο­λι­τική

α­να­γκαιό­τη­τα για τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα”

Το ό­νο­μα της γαλ­λί­δας βου­λευτού Βα­λε­ρί Μπουα­γιέ, για τους Αρ­με­νί­ους, εί­ναι συν­δε­δε­μέ­νο με το νο­μο­σχέ­διο που ποι­νι­κο­ποιεί την άρ­νη­ση της γε­νο­κτο­νί­ας, κα­θώς εί­ναι η συ­ντά­κτριά του. Η κυ­ρί­α Μπουα­γιέ έ­χο­ντας ερ­γα­στεί με­θο­δι­κά και με συνέ­πεια, με­τά το πρώ­το νο­μο­σχέ­διο, φέ­τος πα­ρου­σί­α­σε άλ­λα δύ­ο. Το πρώ­το α­φο­ρά στην ποι­νι­κο­ποί­η­ση της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας, ε­νώ το δεύ­τε­ρο προ­τεί­νει τη σύ­στα­ση ε­πι­τρο­πής που θα ε­πα­νε­ξε­τά­σει το ζή­τη­μα της συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τας του πρώ­του νο­μο­σχε­δί­ου. Η δί­και­η και διεκδι­κη­τι­κή στά­ση της Βα­λε­ρί Μπουα­γιέ έ­χει προ­κα­λέ­σει την ορ­γή της τουρ­κι­κής πλευ­ράς. Στο You Tube υ­πάρ­χουν πολ­λές κα­τα­χω­ρί­σεις με υ­βρι­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο ε­να­ντί­ον της. Η κυ­ρί­α Μπουα­γιέ α­να­φέ­ρει ό­τι έ­χει α­πει­λη­θεί η ί­δια και η οι­κο­γέ­νειά της και πως για κά­ποιο χρο­νι­κό διά­στη­μα εί­χε α­να­γκα­στεί να έ­χει α­στυ­νο­μι­κή προ­στα­σί­α. Δη­λώ­νει ό­μως ό­τι θα συ­νε­χί­σει τον α­γώ­να. Στο πα­ρελ­θόν εί­χε ε­πι­σκε­φθεί την Τουρ­κί­α, τώ­ρα ό­μως δεν θα το ε­πι­χει­ρή­σει, α­κό­μη κι αν η τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση εγ­γυού­ταν την α­σφά­λειά της. Ω­στό­σο λαμ­βά­νει και ε­πι­στο­λές συ­μπα­ρά­στα­σης α­πό την Τουρ­κί­α διό­τι ό­πως α­να­φέ­ρει, «υ­πάρχουν α­κό­μη στη χώ­ρα αυ­τή άν­θρω­ποι που πι­στεύ­ουν στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα». Στις 24 Α­πρι­λί­ου, φέ­τος, ε­πι­σκέφθη­κε το μνη­μεί­ο των θυ­μά­των της γε­νο­κτο­νίας, στα πλαί­σια της ε­πί­σκε­ψής της στο Ε­ρε­βάν και το Στε­πα­να­γκέρ­τ μα­ζί με την κυ­ρί­α Ε­λέ­νη Θε­ο­χά­ρους, πρό­ε­δρο της ε­πι­τρο­πής φι­λί­ας του Κα­ρα­μπάχ και του Ευρω­κοι­νο­βου­λί­ου.

Τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια έ­χου­με δια­πιστώ­σει ό­τι οι διε­θνείς προ­σπά­θειες διευ­θέ­τη­σης του ζη­τή­μα­τος του Κα­ρα­μπάχ έ­χουν α­πο­δυ­να­μω­θεί -αν δεν έ­χουν πα­γώ­σει ε­ντε­λώς.

Ο ρό­λος της «Ο­μά­δας του Μιν­σκ» του Ο­Α­ΣΕ προ­φα­νώς υ­πο­τι­μή­θη­κε α­πό πολ­λούς, α­κό­μη κι α­πό τις χώ­ρες που προ­ε­δρεύ­ουν. Η Γαλ­λί­α εί­ναι μί­α α­πό αυ­τές. Πώς ε­κτι­μά­τε ε­σείς την πα­ρού­σα φά­ση των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων;

Θε­ω­ρώ πως έ­χουν γί­νει πολ­λά α­πό την «Ο­μά­δα του Μιν­σκ». Όμως, ως Γαλ­λί­δα, με λύ­πη διαπι­στώ­νω σή­με­ρα, ό­τι το ζή­τη­μα του Κα­ρα­μπάχ έ­χει γε­νι­κό­τε­ρα πα­ρα­με­λη­θεί. Αρ­χι­κά, το Στε­πα­να­γκέρ­τ θα πρέ­πει να βγει από τη ση­με­ρινή του πε­ρι­θω­ριο­ποί­ηση, μέ­σω της δη­μιουρ­γί­ας μιας «γέ­φυ­ρας» με το Ε­ρε­βάν.

Αμέ­σως με­τά, θα πρέ­πει η Αρ­με­νί­α και το Κα­ρα­μπάχ να ε­ξέλ­θουν α­πό την πο­λι­τι­κή, δι­πλω­μα­τι­κή και αν­θρω­πι­στι­κή τους α­πο­μό­νω­ση. Υ­πάρ­χουν πολ­λοί τρό­ποι να γί­νει αυ­τό.

Αν θα έ­πρε­πε να ε­πι­λέ­ξου­με έ­ναν, θα ξε­κι­νού­σα πεί­θο­ντας την κοι­νή γνώ­μη για την α­να­γκαιό­τη­τα α­να­γνώ­ρι­σης του Κα­ρα­μπάχ.

Το 99% των Γάλ­λων και των Ευ­ρω­παί­ων δεν γνω­ρί­ζει και δεν εν­δια­φέ­ρε­ται για το ζή­τη­μα του Κα­ρα­μπάχ, ε­νώ γνω­ρί­ζει, για πα­ρά­δειγ­μα, το Κόσσο­βο. Η ε­ξήγη­ση εί­ναι νο­μί­ζω προ­φα­νής. Το Κα­ρα­μπάχ δεν δια­θέ­τει πε­τρέ­λαιο... Α­φού λοι­πόν έ­τσι έ­χουν τα πράγμα­τα, το Κα­ρα­μπάχ χρειά­ζε­ται έ­να ι­σχυ­ρό λό­μπυ που θα α­σχο­λη­θεί με το ζή­τη­μά του.

Έ­να σο­βα­ρό θέμα εί­ναι η απου­σί­α του Κα­ρα­μπάχ α­πό τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Ε­πί­σης το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν δεν χά­νει ευ­και­ρί­α να τις πα­ρα­κω­λύει, εκ­με­ταλ­λευόμε­νο την α­πά­θεια της διε­θνούς κοι­νό­τη­τας.

Ποια εί­ναι κα­τά τη γνώ­μη σας τα ε­πό­με­να βή­μα­τα που πρέ­πει να γί­νουν στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις;

Εί­μαι πο­λύ ι­κα­νο­ποι­η­μέ­νη ως έ­να α­πό τα πρώ­τα μέ­λη της «Ε­πι­τρο­πής Φι­λί­ας του Κα­ρα­μπάχ», μέ­σω της ο­ποί­ας προ­σπα­θού­με να δια­φω­τί­σου­με τη διε­θνή κοι­νή γνώ­μη για το ζή­τη­μα. Δυστυ­χώς δεν προ­χω­ρά­ει η υ­πό­θε­ση της ποι­νι­κο­ποί­η­σης της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας, ώ­στε να συ­νε­χί­σου­με με το θέ­μα της α­να­γνώ­ρι­σης του Κα­ρα­μπάχ. Τα δύ­ο αυ­τά ζη­τή­μα­τα εί­ναι αλ­λη­λέν­δε­τα.Το πα­ρελθόν συν­δέ­ε­ται με το πα­ρόν. Θα πρέ­πει επί­σης να συ­νε­χί­σου­με τις προ­σπά­θειές μας για την α­να­γνώ­ρι­ση της γε­νο­κτο­νί­ας από τις Η­ΠΑ. Ό­λα αυ­τά θα α­νοί­ξουν το δρό­μο για την α­να­γνώ­ρι­ση και του Κα­ρα­μπάχ.

Με με­γά­λη χα­ρά πλη­ρο­φο­ρη­θή­κα­με τη δη­μιουρ­γί­α Επι­τρο­πής Φι­λί­ας α­νά­με­σα στην Ευ­ρω­πα­ϊ­κή Έ­νω­ση και το Κα­ρα­μπάχ. Σε τι πι­στεύ­ε­τε πως μπο­ρεί να βο­η­θή­σει η εν λό­γω ε­πι­τρο­πή στη διευ­θέ­τηση του ζη­τή­μα­τος;

Η δη­μιουρ­γί­α της ε­πι­τρο­πής έ­γι­νε με πρω­το­βου­λί­α της κύ­πρι­ας ευ­ρω­βου­λευ­τού Ε­λέ­νης Θε­ο­χά­ρους. Η σύ­σφι­ξη των σχέσε­ων με­τα­ξύ της Ευρώ­πης και της Αρ­με­νί­ας θε­ω­ρώ ό­τι α­πο­τε­λεί ση­μαντι­κό βή­μα, ει­δι­κά κα­θώς η κυ­πριακή κα­τα­γω­γή της κυ­ρί­ας Θε­ο­χά­ρους δί­νει έ­ναν ι­διαί­τε­ρο συμ­βο­λι­σμό στο ό­λο ζή­τη­μα. Εί­ναι και­ρός τα ευ­ρω­πα­ϊ­κά κράτη να δρά­σουν, πό­σο μάλ­λον ό­ταν πρό­κειται για τα υ­ψη­λά ι­δα­νι­κά των λα­ών.

Πρό­σφα­τα α­να­φερ­θή­κα­τε στην α­να­γκαιότη­τα ά­με­σης α­ε­ρο­πο­ρι­κής σύν­δε­σης Αρ­με­νί­ας-Κα­ραμπάχ και ζη­τή­σα­τε γρα­πτώς α­πό το γαλ­λι­κό Υ­πουρ­γεί­ο Ε­ξω­τε­ρι­κών να συν­δρά­μει στη λει­τουρ­γί­α του α­ε­ρο­δρο­μί­ου του Στε­πα­να­γκέρ­τ.

Εί­χα α­πευθυν­θεί και στον υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών της Αρ­με­νί­ας για το ί­διο ζή­τη­μα, χω­ρίς ό­μως να λά­βω α­πά­ντη­ση. Πι­στεύ­ω πά­ντως ό­τι υ­πάρ­χουν ελ­πί­δες διευ­θέ­τησής του.

Ξέ­ρε­τε, ό­ταν ε­πι­σκέ­πτο­μαι το Κα­ρα­μπάχ, πά­ντα δια­πι­στώ­νω ό­τι ε­κτός α­πό το φυ­σι­κό κάλ­λος, δια­θέ­τει κι έ­να ε­ξαί­ρε­το αν­θρώ­πι­νο δυ­να­μι­κό. Οι άν­θρω­ποι ε­κεί ε­πι­θυ­μούν την ει­ρή­νη. Η νέ­α γε­νιά θέ­λει να σπου­δά­σει, ο λα­ός έ­χει τη θέ­λη­ση να ζή­σει πα­ρό­λες τις δυ­σχέ­ρειες. Το Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν ε­πι­διώ­κει έ­να μό­νο πράγ­μα: να «πνί­ξει» το Κα­ρα­μπάχ, να σβή­σει το λαό του και να μη μι­λά πια κα­νείς γι’ αυ­τό. Έ­χου­με ε­πο­μέ­νως μια «δι­πλω­μα­τι­κή γε­νο­κτο­νί­α» α­πό μέ­ρους του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν ε­να­ντί­ον του Καρα­μπάχ.

Ας έρ­θου­με τώ­ρα στο νομοσχέ­διο για την ποι­νι­κο­ποί­η­ση της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας που υ­ιο­θε­τή­θη­κε χά­ρις στις δι­κές σας πρω­το­βου­λί­ες.

Εί­ναι γνω­στή η τα­κτι­κή της Τουρ­κί­ας να λει­τουρ­γεί πά­ντα με α­πει­λές και πλά­γιους τρό­πους. Πώς πι­στεύ­ε­τε πως θα εξε­λι­χθεί το ε­πό­με­νο στά­διο της ε­πικύ­ρωσης του νό­μου;

Στις 24 Α­πρι­λί­ου 2012, με­ρι­κές η­μέ­ρες πριν τις γαλ­λι­κές προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές, ο πρό­ε­δρος Ο­λά­ντ εί­χε υ­πο­σχε­θεί να κά­νει κά­ποια πράγ­μα­τα. Α­νά­με­σα σε άλ­λα, εί­χε δη­λώσει ό­τι η 24η Α­πρι­λί­ου 2013 δεν θα μνη­μο­νευ­τεί χω­ρίς προ­η­γου­μέ­νως να έ­χει ε­πιτευ­χθεί η ποι­νι­κο­ποί­η­ση της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας. Ε­μείς βέ­βαια γνω­ρί­ζου­με ό­τι ό­χι μό­νο οι υ­πο­σχέ­σεις αυ­τές δεν τη­ρή­θη­καν, αλ­λά ο Ο­λά­ντ συ­να­ντή­θη­κε με τον Πρό­ε­δρο του Α­ζερ­μπα­ϊ­τζάν Α­λί­εβ, και του έ­σφι­ξε το χέ­ρι. Αυ­τή η δι­γλωσ­σί­α πρέπει ο­πωσ­δή­πο­τε να λά­βει τέ­λος.

Ο πρό­ε­δρος Σαρ­κο­ζί α­ντι­θέ­τως ε­πέ­δει­ξε πιο συ­νε­πή στά­ση: ό­χι μό­νο υ­λο­ποί­ησε την ποι­νι­κο­ποί­η­ση της άρ­νη­σης της γε­νοκτο­νί­ας, αλ­λά ε­πι­σκέ­φθη­κε και την Αρ­μενί­α, φύ­τε­ψε «το δέ­ντρο της ει­ρή­νης» στο μνη­μεί­ο των θυ­μάτων της γε­νο­κτο­νί­ας και δή­λω­σε ό­τι πρέ­πει να α­να­γνω­ρι­στεί η αρ­με­νι­κή γε­νο­κτο­νί­α.

Μια χώ­ρα σαν τη Γαλ­λί­α έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα να ψηφί­σει νό­μο για την ποι­νι­κο­ποί­η­ση της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας. Φυ­σι­κά ο νό­μος δεν α­φο­ρά μό­νο την αρ­με­νι­κή γε­νο­κτο­νί­α, αλ­λά και ό­σες έ­χουν ανα­γνω­ρι­στεί α­πό το γαλ­λι­κό κράτος. Ως τώ­ρα η Γαλ­λί­α έ­χει α­να­γνω­ρί­σει την Αρ­μενι­κή και την Ε­βραϊ­κή.

Η δια νό­μου ποι­νι­κο­ποί­η­ση της άρ­νη­σης της γε­νο­κτο­νί­ας εί­ναι πο­λι­τική α­να­γκαιό­τη­τα για τη Γαλ­λί­α, την Ευ­ρώ­πη αλ­λά και τη διε­θνή κοι­νό­τη­τα.

Tweet

Share