Ένας νέ­ος που τι­μά το ντου­ντούκ

Στον Βικέν Μινασιάν

Τον Βαρ­τάν τον πρω­το­γνώ­ρι­σα πριν με­ρι­κά χρό­νια στην Ξάν­θη, σε μια εκ­δρο­μή με την Αρ­μενι­κή Νε­ο­λαί­α Ελ­λά­δας. Ε­κεί τον ά­κου­σα να παί­ζει ντου­ντούκ για πρώ­τη φο­ρά και μπο­ρώ να πω ό­τι ο ήχος του άγ­γι­ξε την καρ­διά μου. Τον πε­ρα­σμέ­νο Α­πρί­λη, πριν την εκ­δή­λω­ση της επε­τεί­ου της Γενοκτονίας, συ­να­ντή­θη­κα μα­ζί του διό­τι ή­θε­λα να μά­θω πε­ρισ­σό­τε­ρα για τον ί­διο και την α­γά­πη του για τη μου­σι­κή και ι­διαι­τέ­ρα για το ντου­ντούκ.

Λοι­πόν Βαρ­τάν, πες μου δύ­ο λό­για για τον ε­αυ­τό σου.

Γεν­νή­θη­κα στην Αρ­με­νί­α αλ­λά σε η­λι­κί­α 2 ε­τών ήρ­θα με την οι­κο­γένειά μου στην Ελ­λά­δα και συ­γκε­κρι­μέ­να στην Ξάν­θη. Γνώ­ρι­σα το φα­ντα­στι­κό κό­σμο της μου­σι­κής α­πό μι­κρή η­λι­κί­α, κα­θώς του πα­τέ­ρα μου του ά­ρε­σε να παίζει α­κορ­ντε­όν, ε­νώ ε­γώ και ο α­δερ­φός μου τον συ­νο­δεύ­α­με παί­ζο­ντας του­μπερλέ­κι. Έ­τσι ξε­κί­νη­σα να πει­ρα­μα­τί­ζο­μαι με το α­κορ­ντε­όν. Έ­να βή­μα πριν το γυ­μνά­σιο, η ι­δέ­α ό­τι στο σχο­λεί­ο θα μπο­ρού­σα να δι­δα­χθώ και μου­σι­κή, με εν­θου­σί­α­σε τό­σο πο­λύ, που αν και κα­τα­λά­βαι­να ό­τι θα εί­χα δυ­σκο­λό­τε­ρο πρό­γραμμα σε σχέ­ση με αυ­τό του α­πλού γυ­μνα­σί­ου, α­πο­φά­σι­σα να πα­ρα­κο­λου­θή­σω το Μου­σι­κό Σχο­λεί­ο της Ξάν­θης. Ε­κεί ήρ­θα σε ε­πα­φή με τη βυ­ζα­ντι­νή την πα­ρα­δο­σια­κή και την ευ­ρω­πα­ϊ­κή μου­σι­κή, ό­πως και με μου­σι­κά όρ­γα­να ό­πως το κλα­ρί­νο, το πιά­νο, ο τα­μπου­ράς και σε με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μό με το α­κορ­ντε­όν.

Σπού­δα­σα τε­χνο­λο­γί­α ή­χου και μου­σι­κών ορ­γά­νων στο Α.Τ.Ε.Ι της Κε­φαλ­λο­νιάς και τώ­ρα κά­νω πρα­κτι­κή σε στού­ντιο της Ξάν­θης. Το κα­λοκαί­ρι του 2004 σε ε­πί­σκε­ψη στην Αρ­με­νί­α α­γό­ρα­σα έ­να ντου­ντούκ και έ­ναν ζουρ­νά. Έχω σκο­πό να συ­νε­χί­σω τις σπου­δές μου στην Αρ­με­νί­α, καθώς εί­ναι το μο­να­δι­κό κρά­τος στο ο­ποί­ο μπο­ρείς να πά­ρεις πτυ­χί­ο πα­νε­πι­στημια­κού ε­πι­πέ­δου στο ντου­ντούκ.

Για­τί απ’ ό­λα τα πα­ρα­δο­σια­κά αρ­με­νι­κά μου­σι­κά όρ­γα­να σε τρά­βη­ξε το ντου­ντούκ;

Το ντου­ντούκ πι­στεύ­ω πως εί­ναι το βα­σι­κό­τε­ρο όρ­γα­νο της αρ­μενι­κής πα­ρα­δο­σια­κής μου­σι­κής. Στο σπί­τι μας α­κού­γα­με κυ­ρί­ως αρ­με­νι­κή παρα­δο­σια­κή μου­σι­κή, έ­τσι α­πό μι­κρός εί­χα μα­γευ­τεί α­πό το μο­να­δι­κό του ή­χο! Έ­νας α­κό­μη πο­λύ βα­σι­κός λό­γος εί­ναι ό­τι το έ­παι­ζε και ο παπ­πούς μου, α­πό αυ­τόν έχω σή­με­ρα δυο ντου­ντούκ (του­λά­χι­στον 50 ε­τών) τα ο­ποί­α μά­λι­στα είχε κα­τα­σκευά­σει ο ί­διος. Ο ση­μα­ντι­κό­τε­ρος λό­γος ό­μως ή­ταν το πρώ­το φύ­σημα. Α­πό το πρώ­το παί­ξι­μο, η αί­σθη­ση ή­ταν μο­να­δι­κή και α­πό τό­τε κά­θε φύ­ση­μα εί­ναι και έ­να τα­ξί­δι. Το ντου­ντούκ εί­ναι α­πό τα όρ­γα­να που και ο μου­σι­κός μπο­ρεί να εκ­φρα­στεί 100% και ο α­κρο­α­τής να τα­ξι­δέ­ψει με τον α­πί­στευ­το ή­χο που πα­ρά­γει.

Ά­ρα εί­σαι αυ­το­δί­δα­χτος στο ντου­ντούκ;

Αν και έ­χω δι­δα­χθεί τη βα­σι­κή του τε­χνι­κή, θε­ω­ρού­με αυ­το­δί­δακτος κα­θώς τα μα­θή­μα­τα που έ­κα­να ή­ταν συ­νο­λι­κά μό­νο 16. Τα πρώ­τα 15 τα έ­κα­να μέσα σε δυο μή­νες στην Αρ­με­νί­α, το 2007, ε­νώ το τε­λευ­ταί­ο στην Α­θή­να με τον Βα­χάν Γκα­λ­στιάν.

Σπου­δά­ζεις τε­χνο­λο­γί­α ή­χου και μου­σικών ορ­γά­νων. Θα α­κο­λου­θή­σεις αυ­τό τον κλά­δο ή θα α­σχο­λη­θείς ε­παγ­γελ­μα­τικά με το ντου­ντούκ;

Αυ­τό που ε­πι­θυ­μώ πε­ρισ­σό­τε­ρο αυ­τή τη στιγ­μή εί­ναι να τε­λειώσω τις σπου­δές μου πά­νω στο ντου­ντούκ. Ύ­στε­ρα, α­κό­μη και αν ερ­γά­ζο­μαι ως τεχνο­λό­γος ή­χου, θα μπο­ρώ πα­ράλ­λη­λα να παί­ζω και σε διά­φο­ρα μου­σι­κά σχή­ματα. Με τη μου­σι­κή μπο­ρώ να εκ­φρά­σω πλή­ρως τα συ­ναι­σθή­μα­τά μου, έ­τσι δεν ε­πιζη­τώ να κερ­δί­σω α­πό τη μου­σι­κή χρή­μα ή δό­ξα.

Ο με­γα­λύ­τε­ρος ό­μως στό­χος μου εί­ναι να προ­σπα­θή­σω να κρα­τή­σω «ζω­ντα­νή» την αρ­με­νι­κή πα­ρα­δο­σια­κή μου­σική και να κά­νω γνω­στό στο ευ­ρύ κοι­νό τον πλού­το και την ο­μορ­φιά της.

Πώς βλέ­πεις το μέλ­λον σου ε­δώ στην Ελ­λά­δα, υ­πάρ­χουν ευ­και­ρί­ες ε­να­σχό­λη­σης με τη μου­σι­κή και γε­νι­κό­τε­ρα με το ντου­ντούκ;

Η μου­σι­κή στην Ελ­λά­δα δια­νύ­ει δύ­σκο­λη πε­ρί­ο­δο σή­με­ρα, κα­θώς ο μο­να­δι­κός τρό­πος για να ζή­σεις μό­νο α­πό αυ­τή εί­ναι να παί­ζεις εί­τε ε­λα­φρο­λα­ϊ­κα εί­τε τα «ε­μπο­ρι­κά». Εί­ναι κρί­μα σε μια χώ­ρα, φά­ρο πο­λι­τι­σμού, η μου­σι­κή παι­δεί­α να βρί­σκε­ται σε τόσο χα­μη­λό ε­πί­πε­δο. Πα­ρό­λα αυ­τά δεν στα­μα­τώ να ο­νει­ρεύ­ο­μαι και να προ­σπα­θώ. Η με­γα­λύ­τε­ρη δυ­σκο­λί­α που α­ντι­με­τω­πί­ζω με το ντου­ντούκ εί­ναι ό­τι εί­ναι άγνω­στο όρ­γα­νο στην Ελ­λά­δα. Ω­στό­σο, ο μο­να­δι­κός του ή­χος μα­γεύ­ει ό­ποιον το α­κού­σει. Πα­λιό­τε­ρα έ­παι­ζα κυ­ρί­ως ως session μου­σι­κός σε διά­φο­ρα σχή­μα­τα, α­νε­ξαρτή­τως του εί­δους μου­σι­κής που έπαι­ζα­ν. Έ­χω προ­σαρ­μό­σει το ντου­ντούκ σε μου­σι­κά εί­δη ό­πως το έ­ντε­χνο-λα­ϊ­κό, hip-hop, rock και το metal.

Τε­λευ­ταί­α, ε­τοι­μά­ζου­με ένα σχή­μα με το ο­ποί­ο θα παί­ζου­με μου­σι­κές α­πό ό­λο τον κό­σμο και κυ­ρί­ως α­πό την Αρ­με­νί­α και την Ελ­λά­δα, ό­πως ε­πί­σης θα πα­ρου­σιάζου­με και δι­κές μας συν­θέ­σεις. Αν ό­λα πά­νε κα­λά μέ­σα στο κα­λο­καί­ρι θα κά­νου­με τις πρώ­τες μας εμ­φα­νί­σεις σε διά­φο­ρες πό­λεις της Ελ­λά­δας. Πα­ράλ­λη­λα με αυ­τά, πα­ρα­δί­δω μα­θή­μα­τα ντου­ντούκ, ι­διαί­τε­ρα μέ­σω skype. Αν και δεν το πε­ρίμε­να, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι μα­θητές μου είναι Έλ­λη­νες.

Σε ευ­χα­ρι­στώ πο­λύ Βαρ­τάν. Εύ­χο­μαι κά­θε ε­παγ­γελ­μα­τι­κή ε­πι­τυχί­α στη ζω­ή σου, στις σπου­δές σου και γε­νι­κά σε ό­τι κι αν κά­νεις. Εί­μα­στε περή­φα­νοι που έ­χου­με ε­δώ στην Ελ­λά­δα έ­ναν τό­σο α­ξιό­λο­γο μου­σι­κό που τι­μά την αρ­με­νι­κή μου­σι­κή και πι­στεύ­ω πως μια μέ­ρα θα φτά­σεις πο­λύ ψη­λά διό­τι αγα­πάς αυ­τό που κά­νεις.

Θα ή­θε­λα να ευ­χα­ρι­στή­σω και ε­γώ μέ­σα α­πό την καρ­διά μου ε­σέ­να και το πε­ριο­δι­κό, για το εν­δια­φέ­ρον σας και τη βο­ή­θειά σας. Εί­ναι με­γά­λη τιμή για μέ­να να δί­νω συ­νέ­ντευ­ξη στα Αρ­με­νι­κά!

Tweet

Share